URTEAN ZEHARREKO XVIII. DOMEKEA –C-

HOMILIA

 

Senideok: Zenbat amets! Zenbat lehia! Zenbat joan-etorri eta abiada! Zertarako, baina?

 

Egin dogun aldi-inguru honetan asti barik gabiz eta kexu, inora heltzen ez garala-ta. Zer gura dogu, baina?

 

Estresa deritzon gatxak jota dago edozein lanbidetako hainbat lagun. Bizia da hau? Hau eta bestea, eta beste haxe ere bai, gura dogu; dirua behar dogu guzti hori eskuratzeko, eta, edo lapurretan eginda lortu gura dogu, edo eten bako lanorduak botata, edo loterian edo diru-jokoetan…

 

Entzungo ete dogu gaurko liturgiak aurkezten deuskun Jainkoaren hitza, senideok? Ez ete gaitu gorregi, edo hartara eginegi, edo besterik ezin geikela ustean aurkituko?

 

Egia esan, hainbatentzat Jainkoak ez dauka zer esanik inguru eta amets-grina honetan. Jainkoaren ingurua, edo ta haren eskeintza beste inguru baterako dira. Ondo dago, baina ez deusku balio. Egia da, baina ez da ezertarako…, uste izaten dogu.

 

Eta gaurko ebanjelioak arrazoia emoten deusku, gainera. Jesusek, horretarako ez daukala erantzunik dinotso diru-kontuekaz jatorkonari. Jesusek beste erantzun bat emongo deutso; edo, hobeto esanda, beste ardura batzuez jabetzeko eskatuko deutse bere ikasleei: zimeltzen ez diran, edo galkorrak ez diran ondasunak pilatzeko.

 

Senideok: ez dozue uste hementxe daukagula gaur egun benetako untzea? Edozer gauza eta edozein atsegin daukagu eskura… dirutxo baten truke. Eta horixe da gure egarria: dirua!

 

Non geratzen jakuz bigarren irakurgaian san Paulori entzundako gomendioak? Hauxe da gizaki barri lez bizi izatea; Jesusen ikasle eta jarraitzaile bati dagokion lez bizi izatea; geuri, senideok, dagokigu horrela bizi izatea… Eta zenbat gauzak eragozten deuskun! Ba, horretarakoxe eskatu behar deutsogu indarra eta laguntza Jainkoari; eta horretantxe lagundu behar deutsogu alkarri, bizitzea huskerietan galdu gura ez badogu, behintzat.

 

Salmugileagaz batera eskatu deiogun, ba, Jainkoari bihotz zentzunduna.