URTEAN ZEHARREKO XVI. DOMEKEA  C

 

HOMILIA

 

Gn 18, 1-10a

Kol 1, 24-28

Lk 10, 38-42

 

 

Senideok, SINISMENA! Ez dogu ulertuko sinismena zer dan, ez dogu sinismenaz atsegin hartuko, es da gure sinismena emonkorra izango, Jainkoagazko hartu-emonetan sartzen ez bagara.

 

Gehiengo baten, senideok, ez deutsegu asti handirik emoten Jainkoagazko gure hartu-emonei; ez dogu lantzen gure sinismena; eta zahartzarora heldu arren, gure sinismena umetakoa izaten da; bizitzako arlo askotan nagusitzen gara, baina sinismenean ume gelditzen. Ume batek ez dau gurasoen maitasuna lantzen. Elkar maite daben heldu bik landu egiten dabe alkarren maitasuna… Lantzen dogu gure sinismena, Jaikoari deutsogun maitasuna?

 

Gaurko Liturgiak lagunduko deusku horretan, senideok. Lehenengo irakurgaian antxinako sinismen eredu bat emoten jaku: Abrahan. Abrahanen bizitzea ezin ulertu daiteke Jainkoagazko bere hartu-emonetatik izan ezik. Bizikera horretara hurreratzen bagara, asko ikasiko dogu.

 

Jainkoak Abrahani berbea emon deusto: herri handi baten aita egingo dauala. Baina noiz izango da hori?, uste izango eban Abrahanek, eta baita bere emazte Sarak ere, zahartzaroan sartuta dagoz-eta. Bitartean ahaleginak egingo dabez, eta erak bilatuko dabez Jainkoaren agintzaria gauzatzeko… Baina alperrik! Jainkoak bere erak eta aldiak daukaz; eta sinistun izatea ez da Jainkoa geure usteetara jartea, geu jartea baino bere esanetara.

 

Eta luze joten deutso agintzari horrek Abrahani… Baina, hara!: gitxien uste ebanean, eta eguneko ordurik eta ezustekoenean, hantxe agertzen jako Jainkoaren aldetiko mandataria. Ordurako uste eta itxaropen guztiak galduta eukiko ebazan Abrahanek, eta baita bere emazte Sarak ere. Baina Jainkoarentzat ez dago ezinezkorik.

 

Jainkoagazko hartu-emonak zaindu, landu eta ugaritzen badira, gure bizitzan Jainkoari berak gura dauana eta gura dauanean egiten itziko deutsogu. Baina gehienetan, edo beti, senideok, bestetara uste izaten dogu guk: hauxe edo bestea behar dogula, eta Jainkoak emon edo lortu behar izango leuskigula, guk ezin dogulako. Eta orduan hasten gara errezatzen, kandelak jarten, promesak egiten edo geure ustezko beste zeozer egiten edo agintzen.

 

Entzun deiogun Paulori. Irakurri dogun Kolosarrei egindako gutunean bere iragarpenaren helburua zein dan azaldu deusku: Kristogango gure bizitza bere heldutasunera heldu daiten. Paulori entzuten badeutsogu, ba, bere irakatsia bizitzaratzen badogu, ba, Kristogango gure bizitza bere heldutasunera bidean jarriko dogu.

 

Zer ikusten dogu gaurko ebanjelioan? Mariak Jesusi entzuten dakiala; Jesusek Mariataz alderik ederrena aukeratu dauala aurpegiratuko deutsola Martari. Martak etxeko zereginetan dihardu, bere ustezko eginbeharrak egiten eta egiten, eta danetara heltzen ez dala-ta, haserre baten eskatzen deutso Jesusi, esan deiola bere ahizteari laguntzera joan dakion.

 

Ez, senideok. Ez daigun uste izan badakigula zer, noiz, zelan egin behar dogun, eta geuk uste dogun horretan Jainkoak lagundu egin behar deuskula. Ikasi daigun entzuten, Jesusen berban Jainkoaren nahia bilatzen, eta itzi deiogun berak egin daiala gugan berak uste dauanik eta egokiena. Hartu daigun horretarako Abrahan eredutzat. Ikasi daigun Jainkoagazko hartu-emonak lantzen.