URTEAN ZEHARREKO XVII. DOMEKEA  C

 

HOMILIA

 

Gn 18, 20-32

Sal 137

Kol 2, 12-14

Lk 11, 1-13

 

Senideok: gaurko liturgiaren haria OTOITZA dala esan geike. « Erakutsi eiguzu otoitz egiten», dinotsoe Jesusi bere ikasleek. Jesusek sarri otoitz egiten ebala ikusten dabe ikasleek; behin baino gehiagotan gau osoa emon dauala otoitzean ikusiko dogu ebanjelioetan. Ikasleen aldarria entzunda, senideok, neuri ere irakatsi eidazu otoitz egiten aldarrikatzeko gogoa sortzen jat.

 

Ez dogu uste, senideok, otoitza abadeen gauzea dala, edo fraile edo monjena? Prest egoten gara, gainera, honeen otoitza ordaintzeko, otoitzaren profesionalak balira lez.

 

Ez da hori gaurko liturgiak irakasten deuskuna. Geuk, ostera, gutariko bakotxak, geuretu behar izango geuke ikasleen aldarria. Abadeen edo erlijiosoen otoitza ordaintzeko gertutasuna barik, otoitzerako geure gertutasuna erakutsi behar izango geuke.

 

Zein samurra lehenengo irakurgaian emon jakun irudia: Abrahanen eta Jainkoaren arteko alkarrizketea; hortxe aurkitu geike otoitza zer dan: Jainkoagaz hitzegitea. Zer agertzen jaku Abrahanen otoitz horretan? Jainkoaren errukia azpimarratu geike; eta guk ez dogula ezagutzen Jainkoa. Esan daiteke, baita, Abrahanek kontuak eskatu gura deutsozala Jainkoari… Geu gagoz Abrahanengan irudituta.

 

Lehengo ta behin, Jainkoa bera da Abrahanengana hurreratzen dana, eta bere kezken barri emoten deutsona. Jainkoak berak emoten deusku, ba, beragazko hartu-emonetan sartzeko aukerea. Bildurtu, izutu, zigortu edo hondatu gura ete gaitu Jainkoak? Bai, zera! Bere errukiaren barri emon gura deusku. Esan deusku san Paulok bigarren irakurgaian, bere Semea bialdu ebala heriotzara; guk ez galtzarren, ba, nahiago dau bererik ederrena galdu, bere Semea. Jainkoari ez deutsogu, ba, bildurrik izan behar.

 

Eta Abrahanek irakatsia eta burubidea emon gura deutsoz Jainkoari… Laster ulertuko dau, Jainkoak ez dauala atseginkeriaz edo kapritxoz jokatzen, errukiz baino. Izango ete gara gauza, senideok, Jainkoaren errukiaren barri izateko? Zein ederra litzateken?

 

Ebanjelioan, senideok, otoitzerako, Jainkoagazko konfiantzazko hartu-emonetarako deia aurkitzen dogu. Baina ez gaitezan erratu: otoitzean, Jainkoari kontuak eskatzen barik bere guraria, gutaz itxaroten dauana ezagutzera sartu geintekez. Ez ete da horixe Jesusek egiten dauana, eta ikasleek eskatzen deutsoena irakatsi deiela?

 

Azkenik, senideok, Jainkoagazko hartu-emonetan sartzeak errukior, parkatzaile izatera eroango gaitu; norberaren onena galtzera ere, behar bada, edo bizitza bera emotera. Hori ete da otoitzera joten dogunean guk bilatzen doguna? Ez ete daukagu geuk ere ikasi beharra?

 

Eskatu deiogun, ba, Jesusi, otoitz egiten irakatsi deigula, otoizale egin gaizala, eta gure inguruan errukitsu lez jokatu daigula, parkamena ereinez bakearen etxea eraikitzen.