URTEAN ZEHARREKO XXIV. DOMEKEA /C

(2007/09/16)

Ex 32, 7-11.13-14
sal 50
Tm 1, 12-17
Lk 15, 1-32

 HOMILIA

 Senideok: zein gatx egiten jakun geure errua autortzea, gure errua inori ez leporatzea, parkamen eskatzea... Baina, behar bada, gatxago egiten jaku bihozbarritzea edo bizitz-aldatzea. Sarriegitan jarraitzen dogu, buru gogorkeriaz, geure erratuan, geure pekatuan.

Danok dakigu, horraitino, errua autortzen ez jakitea ona ez dana; erruaren urtenbiderik ez ikusteak hainbat eta hainbat eroan dauala burua botatera... Baina, zer behar dogu geure errua autortzen jakiteko, edo parkamen eskatzeko?

Lehenengo irakurgaian emon jakun Jainkoaren eta Moisesen arteko alkarrizketeak argi izten dau gure jokabidea: biek dinoe zeure herria, pekatu egin dauan herriaz. Erruak zigorra, hondamena, dakarrelako beragaz. Baina Moisesek errukia eskatzen dau bere otoitzean, eta parkatua izango da herriaren pekatua.

Ebanjelioan seme txikiaren damua agertzen jaku, baina baita seme nagusiaren bihotz gogorkeria ere, errukirik eza. Baina danen gainetik aitaren maitasuna: beretik urten, bila joan eta, hitz gozoz, bihurtzera deitzen dauana, parkamena luzatuz. Seme txikiaren damuak etxeko guztiak eroango dauz jai egitera. Zertara eroan leike seme nagusiaren bihotz gogorkeriak, errukirik ezak? Salakuntzara, apurketara, bakardadera...

Senideok: gogotan hartu daiguzan bigarren irakurgaian entzundako berbak. Zintzotasun eta zabaltasun osoz dinotsoz berbok san Paulo apostoluak bere ikasle Timoteori, eta salbagarri izan dakiguz.

Paulok bere burua biraolaritzat eta pekataritzat dauka; baina aukera bat izan dau eta ez dau alperrik galdu. Bere bizitza osoa aldatu dau: Jainkoaren errukia sumatu daualako beragan; eta aurrerantzean, ordurarte aurrean erabili izan dauzenen senide lez jokatuko dau, zapaltzen izan dauan izena goralduz eta salbatzaile iragarriz.

Ederra litzateke, senideok, Jainkoaren errukiaz topo egitea; Jainkoak ez deuskula ezer aurpegiratzen argi eukitea, ez gaitula inondik inora epaitzen eta gitxiago zigortzen edo hondatzen, eta Jainkoaren parkamena onartzeak bizitza aldatzera, bihozbarritu lez jokatzera garoazela onartzea.

Bai, senideok: geure errua eta pekatua autortzen jakin ezkero, besteen autorra ere onartu egingo geuke; jakingo geuke ez bakarrik gure pekatua autortzen, besteen autorra errukiz onartzen ere baino; eta fariseuen antzera (zelatan) egotetik, Jainko Aitaren antzera (bihurtzearen zain), harrera on egiteko, beso zabal eta hitz gozoz urtengo geuke geure txokotik pekatariaren bila. Eskatu deiogun Jainkoari grazia hori.

URTEAN ZEHARREKO XXIII. DOMEKEA /C

(2007/09/09)

Jk 9, 13-19
sal 89
Flm 9b-10.12-17
Lk 14, 25-33

HOMILIA

 

Senideok: zer sumatzen dogu gure barruan gaurko ebanjelioko lango hitzak entzutean? Geuretzako esanak lez hartzen doguz, ala abade, fraide eta monjentzako dirala uste dogu? «Nire atzetik etorri eta bere aita-amak, emazte, seme-alabak, eta bere burua ere ez badauz beheragoko maila baten jarten, ezin dau nire ikasle izan».

 

Elizara gatoz, mezea entzuten dogu, otoitz egiten..., baina Jesusen ikasle izan gura dogulako egiten dogu guzti hori? Horrela ez bada, ez bildurtu elizkizunetan eskakizun handiko berbak entzutean. Holango berbak, eskakizun handikoak, exigenteak, Jesusen ikasle izan gura dabenentzako dira, eta ez danentzat edo edonorentzat.

Askotan gertatzen da gure artean, Jesusen ikasle izan gura dabenentzat diran berbak norberetzat hartzen dirala eta, eskakizun gogorregiak mahairatzen dabezela-ta, ea abadeak berak ere beteten dauzan botaten dogula.

Ebanjelioaren bigarren zatian Jesusek kontuak egin behar dirala esan deusku: etxegileak ea nahiko dirurik daukan ikusi behar dau; gudura urteten dauan erregeak ea behar beste gudari daukazan; eta Jesusi jarraitu gura deutsonak ere bardin: bere kontuak atara behar dauz.

Bai, senideok. Jesusen ikasle izan gura dauanak ere bere kontuak egin behar dauz. Eta, tamalez, gure artean, elizara etorteak, edo otoitz egiteak-eta, ez dauka zerikusi handiegirik Jesusen ikasle izateagaz. Ez dozue uste?

Etxean ikasi dogu otoitz egiten, edo gauza batzuetarako elizara joten (gero eta gitxiago joten dogu), eta guzti hori danok egiten gendulakoa geukan. Baina gaur egun...

Ba hortxe aurkitu behar dogu gaurko ebanjelioko irakatsia. Hortxe egin behar doguz kontuak, eta aztertu behar dogu beste ezer baino gorago, lehenengo mailan, Jesus bera jarriko dogun, bere ikasle izan gura dogulako, ala beste edozeren pare eukiko dogun Jesus ere.

Baina izan daigun hauxe gogoan, senideok: Jesus dala-ta, beste gauza guztiak (on onak izan arren) bazterreratzen badoguz, aukera hori geure eguneroko bizitzan igarriko da: Jainkoaren nahia bilatuko dogu, eta ha eguneroko bizitzaz aintzaltzea; igurukoetan Jainkoa bera zerbitzatuko dogu; eta horretarako indarra eta adorea argitasuna eta laguntza bilatuko doguz otoitzean, mezatarako edo beste elizkizunetarako alkartzean; eta astia atarako dogu horretaz gehiago ikasteko eta pozago bizi izateko.

Orduan hasiko gara Jainkoa ezagutzen, bera dan lez, ez geure uste itsuetan; eta egiten deuskuzan eskakizunak gozotasunez beteko doguz, eta ulertuko doguz Paulok Filemoni egiten deutson lango eskariak.

Gura dogu, senideok, Jesusen ikasleetarikoak izan?

 

URTEAN ZEHARREKO XXII. DOMEKEA —C—

(2007/09/02)

 

Eklo

Sal 67

Hb 12, 18-19.22-24a

Lk 14, 1.7-14

 

 

HOMILIA

 

Senideok: gaurko Liturgiako Irakurgaiek gure bizitzako kontraesan handi baten aurrean jarri geinkeez. Begira: umetxo batek, gaisoak edo ahulak, edo ezinduak…, behartsu edo apal-txiki ikusten dogunak, beragana erakarten gaitu, eta laztan bat edo zelan-halango laguntza edo babesa luzatzen deutsogu.

 

Baina hori egiten dogunotatik batek berak ere ez dogu indarge, edo apal, edo behartsu izan gura. Bildur deutsegu holango egoerei, besteek jan edo iruntzi edo birrindu egingo gaituelakoan.

 

Eta gure, bakotxaren, erantzuna handikeria bilatzea izaten da. Geure burua ontzat daukagu (txikien alde egingo geukela-ta), baina gure ingurukoak bihozgabetzat daukaguz (gure txikitasunean birrindu egin geinkezala uste izanez).

 

Gaurko irakurgaiek, senideok, apaltasunera, txikitasunera eta benetako jakintzara egiten deuskue dei. Hurreratuko ete gara arretaz euretara? Eta egingo ete dogu ahalegin txikitxo bat benetako txikitasuna edo apaltasuna ulertzeko, eta haretara egokitzeko gure jokabidea?

 

Eskuzabala baino maiteagoa dala apal jokatzen dauana, esan deusku lehenengo irakurgaiak, eta Jainkoak bere errukiak apalei iragarten deutsezala. Beste hauxe ere bai, ez daigun ahaztu: ez gaitezala hurreratu hain bizkor guzurtiaren zauria osotzera, osakuntza bako landara gaiztoaren kimua da-ta .

 

Hebertarrei egindako gutunean Jainkoaren handitasuna zelan   agertu eta hurreratu jakun esan deusku: astrapalotsean barik, Jesusen apaltasunean.

 

Eta begira: ebanjelioko koadroak jarten deuskuz begi-bistan gure handikeria jokabideak: lehenengoak izan gura dogu han-hor-hemen eta beti.

 

Eta, zer da apaltasunez jokatzea? Goazen Jesusengana. Apala, arazorik ez izatearren bere lekuan isil-isilik geratzea dala uste badogu, erratu makala gurea! Jesusek salatu egiten dau-ta mahaikideen jokabide norberekoia; eta ez dau hareen artean lagun askorik irabaziko bere salapenaz.

 

Senideok: gure barruan sumatzen doguna, eta egiz eta benetan gura dogun jokerea azaleratzeko gauza izan behar dogu; eta ondorioak sufritzen dabezenen ondoan egoten, eurentzat Jainko handiaren laguntasun izan gaitezan.

 

URTEAN ZEHARREKO XXI. DOMEKEA —C—

 

(2007/08/26)

Is 66, 18-21

Sal 116

Hb 12, 5-7.11-13

Lk 13, 22-30

 

 

HOMILIA

                                                                       

Senideok: «Asko salbatuko dira? » galdetzen deutsoe Jesusi gaurko ebanjelioan. Badagoala salbamenaz arduratzen danik esan gura dau honek.

 

Aspaldi baten, gure artean ere baegoan salbamen-ardurarik; asko hitz egiten zan salbamenaz; eta zenbat oneraspen (edo debozino) geukazan salbamena lortzeko!

 

Gaur egun, ostera, banakaren bat-edo arduratzen da salbamenaz, eta errukiz, edo destainez, begiratuko deutsee salbamenaren ezelango ardurarik ez dauken euren inguruko hainbat eta hainbati. Salbamena ez da gure ikasbideetan ez eta gure oneraspenetan ere agertzen dan ardurea.

 

Baina entzun Jesusen erantzuna. Jesusen erantzuna ez da zuzena: bai edo ez. Galdegilearentzako dei bat da: «Ahalegindu zaitez ate estutik sartzen…». Eta esaldi latz bat ere gaineratzen deutso erantzuna gogoan izan daian: « zuek kanpoan gelditzen zareen bitartean, hainbat sortaldeko eta mendebaldeko eta inondiko sartuko dira erreinuan».

 

Salbamena, ba, senideok, ez da oneraspenez edo elizkizunez eta holango gauzez erosten dan ezer, Jainkoak berak bere seme-alabei (hau da: gizaki guztiei) luzatzen deutsen bere bihotza, bere errukia, bere maitasuna eta ontasuna baino.

 

Eta hori, senideok, alde batetik, lehenengo irakurgaian entzun dogun lez, herrialde guztientzako da. Hau da: danentzat, eta ez errezatzen dakien guztientzat baino ez. Herrialde guztiak dagoz Jainkoa zerbitzera deituak, ha aintzaltzera, eta haren jaian esku hartzera.

 

Eta, beste alde batetik, Hebertarrei egindako gutunean esan jakun lez, Jainkoaren ondasunak ezagutzeko, onartzeko eta alkarbanantzeko gauza izan gaitezan, Jainkoak gugan egin gura dauzan zuzenketak onartzea baino ez dagokigu. Eta zein gatx egiten jakun gure usteak eta ohiturak aldatuz Jainkoaren bebea entzutea eta hari jaramon egitea, ezta? Zein ate estua aurkitzen dogun…

 

Hau da: gure eginbeharra ez litzateke izango gauzak egitea, Jainkoaren zuzenketak onartzea baino. Jainkoaren zuzenketak bere hitzetatik jatorkuz, Jesusen bizikeratik, alkarregaz sinismena ospatuz elkar zerbitzetik.

 

Eta honegaz ez dogu salbamena irabazten, Jainkoaren salbamen oparia danentzakoa dala adierazten baino. Hurreratu gaitezan, ba, sinismen ospakizunera Jainkoaren zuzenketen bila, Jainkoa aintzaldu ahal izateko, eta senideak zerbitzeko gauza izateko.

 

 

URTEAN ZEHARREKO XX. DOMEKEA —C—

 (2007/08/17)

Jr 34, 4-6.8-10

Sal 39

Hb 12, 1-4

Lk 12, 49-53

 

 

HOMILIA

                                                                       

 

Senideok badirudi alkarren aurka dagozala jainkozaletasuna eta atsegina. Gatx egiten jaku jainko-legean ibiltea; errezago egiten jaku atsegin-bidea, edo behintzat gehiagotan gabiz atsegin bila.

 

Danok dakigu, ostera, ezer lortu gura dauanak atseginari zenbat bider uko egin behar izango deutson: argaldu gura dauanak, aho-atseginak-eta alde batera bota behar izango dauz; eta horrela beste arlo askotan…

 

Jesusek behin-behingo atseginari uko egiten badeutso ez da izango soin-irudi bat lortzearren, edo kirol-marka bat lortzearren, Jainko Aitaren gogoko izatearren baino. Hauxe da Jesusen atsegin-iturria: Jainko Aitaren nahia egitea.

 

Espirituaren sua deitzen deutso Jesusek Jainkoaren nahia egiteko grinari; eta su horrek gizaki guztiak sutan euki daizala gura izango leuke Jesusek, su hori biztera etorri da-ta.

 

Baina Jeremias, Jainkoaren profetea, jauretxeko oparotasunean bizi diren atsegineko berbea ez iragartearren aurrean erabilia dala ikusi dogu lehenengo irakurgaian.

 

Eta Jesusenak berba gogorragoen antza dauke, beragaitik, etxe beratan hiru biren aurka eta bi hiruren aurka egongo direla-ta.

 

Zenbat burruka gurasoek euren umeekaz, ez babela-ta nahi edo ohetik jagi, edo errekadu bat egin, edo telebista amatatu eta oheratu, edo ikastetxeko lanak egin, edo euren gauzak batu… Zenbat haserre!

 

Ba, akuilukada hori berori egiten deusku Jainkoaren berbeak, edo Jesusen bizikereak, edo profetearen iragarpenak guri. Eta ume lez erantzuten badeutsogu, gurago badogu erosotasunaren eta ezer ez lortzearen atsegina, atseginak berak ustelduko gaitu.

 

Ez gaizala bildurtu eta haserretuazo makileak, akuiluak, edo lanerako deiak; bestetara baino: poztu gaizala Jainkoaren nahia bilatzera deitzen gaituanak. Eta jarri gaizala zerbitzuaren atsegin-bidean.

 

Ba ete dago, ba, Jainkoaren esaneko izatea, edo haren nahia betetea, baino atsegin handiagorik? Biztu daigun su-gar hori (Espirituaren sua da-ta) gure inguruan, eta ez gara damutuko.

 

URTEAN ZEHARREKO XIX. DOMEKEA —C—

(2007/08/12)

 

HOMILIA

 

Senideok: zenbat emon jatzu? Hainbeste eskatuko jatzu! Gitxi daukagula uste dogu eta, umeek lez, eskatu eta eskatu egiten dogu, eta gehiago eskatzen dogu, zertarako eskatzen dogun ez badakigu ere; gehiago eukitearren-edo. Uste ete dogu asko eukiteak egiten gaitula gu geuago?

 

Nagusiok aldakuntza izugarria ezagutu dogu arlo honetan: batzuk gosea, beste batzuk urritasuna, eta hainbatek eza, ezagutu dogu gure umezaroan. Arazoak egozan etxeetan, baina etxekoak alkartu egiten ziran, eta eza bera ere alkarbanatu egiten eben euren artean. Eta zenbat bider gelditzen ziran hainbat guraso ezer barik, Jainkoa bitarteko, euren umeek zeozer euki eien!...

 

Orain, alde horretatik behintzat, ugaritasunean bizi gara. Eta uste ere ez genduzan gauzak eta egoerak ikusten doguz edozein etxetan, familiarik onenetan ere… Eta batek baino gehiagok itauntzen dau: lehengoa, eta etxe danetakoa, ete zan fedea? Edo, zelango fedea gendun, edo euken gehienek, gaur Jainkoa madarikatu ere egiten da-ta?

 

Gaurko lehenengo irakurgaian, jakituriaren liburukoan, sinisteko era bat emon jaku: Jainkoak gu goratzen bagaitu, gure arerioak hondatu egingo ditu. Izan daigun geure alde Jainkoa, gure arerioak birrindu daizan.

 

Baina Jesusek zuzendu egingo dau siniskera hori. Sinistuna ez da izango Jainkoa bere alde eta bere arerioen kontra dagoala-ta, lotan eta alperkerian egon daitekela uste dauana. Sinistuna adi eta arretaz dagoana da, nahinon Jainkoaren nahia bilatzeko eta hari erantzuteko. Sinistuna ez da, ba,  Jainkoa bere morroi bihurtzen dauana, bere burua Jainkoaren morroi-mirabe egiten dauana baino.

 

Hauxe da sinismena, Jainkoaren hitzean, gaurko liturgian, emoten jakun siniskerea. Horretarako, Itun Zaharreko benetako sinistunak aurkezten deuskuz Hebertarrei egindako Gutunak eredu. Honeek uste on (edo konfiantza) osoa Jainkoagan jarrita, euren izate osoa Jainkoari zerbitzean jarri eben; beste edozerk huts egiten ebala-ta; Jainkoak ez, ostera.

 

Guri, senideok, asko emon jaku, eta gure sinismena gaurkotzeko eta norberetzeko aukerea ere badaukagu. Ez ete dogu bilatu behar gure eguneroko bizitzan Jainkoari aintza emotea? Arretaz bizi izatea gure inguruko beharrizanak eta ezak geuretzea litzateke, Jesusek ere beretu egin ebazala ikusiz.

 

Eta horretarako bai behar dala Jainkoaren laguntza, ezta, senideok? Ba, eskatu deiogun, hutsik ez deusku egingo-ta.

URTEAN ZEHARREKO XVIII. DOMEKEA –C-

HOMILIA

 

Senideok: Zenbat amets! Zenbat lehia! Zenbat joan-etorri eta abiada! Zertarako, baina?

 

Egin dogun aldi-inguru honetan asti barik gabiz eta kexu, inora heltzen ez garala-ta. Zer gura dogu, baina?

 

Estresa deritzon gatxak jota dago edozein lanbidetako hainbat lagun. Bizia da hau? Hau eta bestea, eta beste haxe ere bai, gura dogu; dirua behar dogu guzti hori eskuratzeko, eta, edo lapurretan eginda lortu gura dogu, edo eten bako lanorduak botata, edo loterian edo diru-jokoetan…

 

Entzungo ete dogu gaurko liturgiak aurkezten deuskun Jainkoaren hitza, senideok? Ez ete gaitu gorregi, edo hartara eginegi, edo besterik ezin geikela ustean aurkituko?

 

Egia esan, hainbatentzat Jainkoak ez dauka zer esanik inguru eta amets-grina honetan. Jainkoaren ingurua, edo ta haren eskeintza beste inguru baterako dira. Ondo dago, baina ez deusku balio. Egia da, baina ez da ezertarako…, uste izaten dogu.

 

Eta gaurko ebanjelioak arrazoia emoten deusku, gainera. Jesusek, horretarako ez daukala erantzunik dinotso diru-kontuekaz jatorkonari. Jesusek beste erantzun bat emongo deutso; edo, hobeto esanda, beste ardura batzuez jabetzeko eskatuko deutse bere ikasleei: zimeltzen ez diran, edo galkorrak ez diran ondasunak pilatzeko.

 

Senideok: ez dozue uste hementxe daukagula gaur egun benetako untzea? Edozer gauza eta edozein atsegin daukagu eskura… dirutxo baten truke. Eta horixe da gure egarria: dirua!

 

Non geratzen jakuz bigarren irakurgaian san Paulori entzundako gomendioak? Hauxe da gizaki barri lez bizi izatea; Jesusen ikasle eta jarraitzaile bati dagokion lez bizi izatea; geuri, senideok, dagokigu horrela bizi izatea… Eta zenbat gauzak eragozten deuskun! Ba, horretarakoxe eskatu behar deutsogu indarra eta laguntza Jainkoari; eta horretantxe lagundu behar deutsogu alkarri, bizitzea huskerietan galdu gura ez badogu, behintzat.

 

Salmugileagaz batera eskatu deiogun, ba, Jainkoari bihotz zentzunduna.

 

 

URTEAN ZEHARREKO XVII. DOMEKEA  C

 

HOMILIA

 

Gn 18, 20-32

Sal 137

Kol 2, 12-14

Lk 11, 1-13

 

Senideok: gaurko liturgiaren haria OTOITZA dala esan geike. « Erakutsi eiguzu otoitz egiten», dinotsoe Jesusi bere ikasleek. Jesusek sarri otoitz egiten ebala ikusten dabe ikasleek; behin baino gehiagotan gau osoa emon dauala otoitzean ikusiko dogu ebanjelioetan. Ikasleen aldarria entzunda, senideok, neuri ere irakatsi eidazu otoitz egiten aldarrikatzeko gogoa sortzen jat.

 

Ez dogu uste, senideok, otoitza abadeen gauzea dala, edo fraile edo monjena? Prest egoten gara, gainera, honeen otoitza ordaintzeko, otoitzaren profesionalak balira lez.

 

Ez da hori gaurko liturgiak irakasten deuskuna. Geuk, ostera, gutariko bakotxak, geuretu behar izango geuke ikasleen aldarria. Abadeen edo erlijiosoen otoitza ordaintzeko gertutasuna barik, otoitzerako geure gertutasuna erakutsi behar izango geuke.

 

Zein samurra lehenengo irakurgaian emon jakun irudia: Abrahanen eta Jainkoaren arteko alkarrizketea; hortxe aurkitu geike otoitza zer dan: Jainkoagaz hitzegitea. Zer agertzen jaku Abrahanen otoitz horretan? Jainkoaren errukia azpimarratu geike; eta guk ez dogula ezagutzen Jainkoa. Esan daiteke, baita, Abrahanek kontuak eskatu gura deutsozala Jainkoari… Geu gagoz Abrahanengan irudituta.

 

Lehengo ta behin, Jainkoa bera da Abrahanengana hurreratzen dana, eta bere kezken barri emoten deutsona. Jainkoak berak emoten deusku, ba, beragazko hartu-emonetan sartzeko aukerea. Bildurtu, izutu, zigortu edo hondatu gura ete gaitu Jainkoak? Bai, zera! Bere errukiaren barri emon gura deusku. Esan deusku san Paulok bigarren irakurgaian, bere Semea bialdu ebala heriotzara; guk ez galtzarren, ba, nahiago dau bererik ederrena galdu, bere Semea. Jainkoari ez deutsogu, ba, bildurrik izan behar.

 

Eta Abrahanek irakatsia eta burubidea emon gura deutsoz Jainkoari… Laster ulertuko dau, Jainkoak ez dauala atseginkeriaz edo kapritxoz jokatzen, errukiz baino. Izango ete gara gauza, senideok, Jainkoaren errukiaren barri izateko? Zein ederra litzateken?

 

Ebanjelioan, senideok, otoitzerako, Jainkoagazko konfiantzazko hartu-emonetarako deia aurkitzen dogu. Baina ez gaitezan erratu: otoitzean, Jainkoari kontuak eskatzen barik bere guraria, gutaz itxaroten dauana ezagutzera sartu geintekez. Ez ete da horixe Jesusek egiten dauana, eta ikasleek eskatzen deutsoena irakatsi deiela?

 

Azkenik, senideok, Jainkoagazko hartu-emonetan sartzeak errukior, parkatzaile izatera eroango gaitu; norberaren onena galtzera ere, behar bada, edo bizitza bera emotera. Hori ete da otoitzera joten dogunean guk bilatzen doguna? Ez ete daukagu geuk ere ikasi beharra?

 

Eskatu deiogun, ba, Jesusi, otoitz egiten irakatsi deigula, otoizale egin gaizala, eta gure inguruan errukitsu lez jokatu daigula, parkamena ereinez bakearen etxea eraikitzen.

 

 

URTEAN ZEHARREKO XVI. DOMEKEA  C

 

HOMILIA

 

Gn 18, 1-10a

Kol 1, 24-28

Lk 10, 38-42

 

 

Senideok, SINISMENA! Ez dogu ulertuko sinismena zer dan, ez dogu sinismenaz atsegin hartuko, es da gure sinismena emonkorra izango, Jainkoagazko hartu-emonetan sartzen ez bagara.

 

Gehiengo baten, senideok, ez deutsegu asti handirik emoten Jainkoagazko gure hartu-emonei; ez dogu lantzen gure sinismena; eta zahartzarora heldu arren, gure sinismena umetakoa izaten da; bizitzako arlo askotan nagusitzen gara, baina sinismenean ume gelditzen. Ume batek ez dau gurasoen maitasuna lantzen. Elkar maite daben heldu bik landu egiten dabe alkarren maitasuna… Lantzen dogu gure sinismena, Jaikoari deutsogun maitasuna?

 

Gaurko Liturgiak lagunduko deusku horretan, senideok. Lehenengo irakurgaian antxinako sinismen eredu bat emoten jaku: Abrahan. Abrahanen bizitzea ezin ulertu daiteke Jainkoagazko bere hartu-emonetatik izan ezik. Bizikera horretara hurreratzen bagara, asko ikasiko dogu.

 

Jainkoak Abrahani berbea emon deusto: herri handi baten aita egingo dauala. Baina noiz izango da hori?, uste izango eban Abrahanek, eta baita bere emazte Sarak ere, zahartzaroan sartuta dagoz-eta. Bitartean ahaleginak egingo dabez, eta erak bilatuko dabez Jainkoaren agintzaria gauzatzeko… Baina alperrik! Jainkoak bere erak eta aldiak daukaz; eta sinistun izatea ez da Jainkoa geure usteetara jartea, geu jartea baino bere esanetara.

 

Eta luze joten deutso agintzari horrek Abrahani… Baina, hara!: gitxien uste ebanean, eta eguneko ordurik eta ezustekoenean, hantxe agertzen jako Jainkoaren aldetiko mandataria. Ordurako uste eta itxaropen guztiak galduta eukiko ebazan Abrahanek, eta baita bere emazte Sarak ere. Baina Jainkoarentzat ez dago ezinezkorik.

 

Jainkoagazko hartu-emonak zaindu, landu eta ugaritzen badira, gure bizitzan Jainkoari berak gura dauana eta gura dauanean egiten itziko deutsogu. Baina gehienetan, edo beti, senideok, bestetara uste izaten dogu guk: hauxe edo bestea behar dogula, eta Jainkoak emon edo lortu behar izango leuskigula, guk ezin dogulako. Eta orduan hasten gara errezatzen, kandelak jarten, promesak egiten edo geure ustezko beste zeozer egiten edo agintzen.

 

Entzun deiogun Paulori. Irakurri dogun Kolosarrei egindako gutunean bere iragarpenaren helburua zein dan azaldu deusku: Kristogango gure bizitza bere heldutasunera heldu daiten. Paulori entzuten badeutsogu, ba, bere irakatsia bizitzaratzen badogu, ba, Kristogango gure bizitza bere heldutasunera bidean jarriko dogu.

 

Zer ikusten dogu gaurko ebanjelioan? Mariak Jesusi entzuten dakiala; Jesusek Mariataz alderik ederrena aukeratu dauala aurpegiratuko deutsola Martari. Martak etxeko zereginetan dihardu, bere ustezko eginbeharrak egiten eta egiten, eta danetara heltzen ez dala-ta, haserre baten eskatzen deutso Jesusi, esan deiola bere ahizteari laguntzera joan dakion.

 

Ez, senideok. Ez daigun uste izan badakigula zer, noiz, zelan egin behar dogun, eta geuk uste dogun horretan Jainkoak lagundu egin behar deuskula. Ikasi daigun entzuten, Jesusen berban Jainkoaren nahia bilatzen, eta itzi deiogun berak egin daiala gugan berak uste dauanik eta egokiena. Hartu daigun horretarako Abrahan eredutzat. Ikasi daigun Jainkoagazko hartu-emonak lantzen.

 

 

URTEAN ZEHARREKO XV. DOMEKEA /C

 

HOMILIA

 

 

 

Senideok: zer izango litzateke gure Gizartea ezelango lege edo arau barik? Edo, zer izango litzateke errepidea (karreterea) zirkulazino-arau barik? Beharrezko doguzela legeak, arauak esan gura dau horrek. Baina, zenbateraino? « Legea, lege! Betebeharrekoa da legea!» esaten da. Baina danok dakigu Legea nork egiten dauan, eta zelan jokatzen dogun besteok legeagaz. Legea ez beteteak, edo hari muzin egiteak, edo legea apurtzeak, zigorra dakar, horretan harrapatzen bazaitue; baina bestela?

 

Ikusten doguz Legearen onurak, eta Legea aintzat hartzen dogu. Baina nire atsegina-edo lortzea debekatzen deustanean, Lege hori baztertzen ahaleginduko naz. Bakotxak gura dogu, ba, senideok, geure neurriko eta aldeko Legea egin.

 

Baina orduan, bakotxak bere ugartean bizi izan behar izango leuke; ezin izango geuke Gizarte baten bizi izan. Eta Gizarte baten bizi izan gura badogu, bakotxak beretik jarri behar izango dau besteen onerako. Eta zein gizarte hobeagorik alkarren arduraz bizi dana baino?

 

Hauxe da lehenengo irakurgaian aurkitu doguna: alkarren onerako Legea Jainkoak bakotxaren bihotzean jarri dauala. Baina beste hauxe ere esan deusku, eta ez daigun ahaztu: Lege hori onartzeko, bihozbarritu, Jainkoagana bihurtu beharra daukagula.

 

Bai, ba! Bakotxak bere onurea bilatzen dogulako; eta geurea lortzearren atxakiak jarriko doguzelako, edo legea ezin bete daitekela esango dogulako…

 

San Pauloren ustetan, Legearen gaingo argitasuna Jesusengan aurkitu geike. Hauxe bai bizi dala Aitaren esanetara! Honexek bai daroala Jainkoaren Legea bihotzean idatzita, eta gauzatzen dauala Lege hori bere eguneroko bizitzan!

 

Bihozbarrituak, Jainkoaganatuak, ez dau atxakiarik bilatuko Legea bere alde ez dagoala ikusten dauanean, besteen, lagunurkoaren, ona bilatuko daualako.

 

Ebanjelioko Legelariak «nor da, baina, nire hurkolaguna? atxakiatuko deutso Jesusi. Eta Jesusek argi dauka behartsuaren laguntza dala danen gainetiko legea, lege guztiek babestu behar izango leukeela behartsua.

 

Baina, holangoak ete dira gure legeak? Behartsuaren aldeko diskriminazinoa egiten dabe gure legeek? Argi daukagu, alderantziz, legeak nagusiek edo ahaltsuek edo aberatsek egiten dabezela euren egoerak babesteko.

 

Zer, orduan? Baztertu lege guztiak? Muzin edo uko egin lege guztiei. Jesusengana hurreratzen bagara, legea baztertzen barik, ha ulertzen eta haren mamina eta hondoa bilatzen eta beteten irakatsiko deusku. Hau da: lege eta arauetan Jainkoaren guraria edo nahia bilatzen, ez bakotxak bere atsegina.

 

Eta hauxe litzateke bihozbarritu lez betetea legea. Ez da, ba legea, lege, eta beteko jarri da!, zelan edo halan, bihar gaur baino hobeto, lege-arauetan Jainkoaren nahia bilatzen ahalegindu behar dogula baino. Hurreratu gaitezan horretarako Jesusengana.

 

 

URTEAN ZEHARREKO XIV. DOMEKEA /C

 

HOMILIA

 

Is 66, 10-14c

Sal 65

Gal 6, 14-18

Lk 10, 1-12.17-20

 

 

Senideok: pozgarria eta bihotz altxagarria da gaurko liturgiak Jainkoaz emoten deuskun irudia. Lehenengo irakurgaian Isaias profetearen eskutik emon deusku irudi horren alderdi bat. Jainkoaren oparotasuna eta etengabeko emonkortasuna goretsi dauz Isaiasek. Ondo ulertu leikee irudi hau gurasoek euren seme-alabekazko hartu emonetara begiratu ezkero.

 

Zergaitik edo noiz gogoratuazoten deutsee gurasoek euren seme-alabei hareekaitik egiten daben guztia eta etxean dauken guztia, eta zein ederra eta oparoa dan dauken etxea…? Zertara erakarri gura dabez euren seme-alabak hau edo holangoa agertzen daben gurasoek? Ba, horixe da Jainkoak gugandik gura aduana eta profetearen ahotan jarten deuskuna.

 

Esaneko edo guraso-zulo diren umeen erantzuna, ala ume bihurriena, etxetik alde egin gura daben umeen erantzuna emon gura ete dogu? Ume bihurrien erantzuna litzateke, Jainkoak gutaz gura dauana entzun barik geure usteetan jarraitzea; edo berak emon gura deuskunari muzin egin eta geure atseginkerietariko zeozer eskatzea.

 

San Pauloren hitzetan aurkitu geike gure usteetatik urteteko era bat, bide bat: gure usteak zalantzan jarteko arrazoiren bat. Pauloren ustetan, kontua ez da bateatuak garan, elizaz ezkondutakoak, geuk uste doguzan betekizunak-eta beteten doguzan eta abar; beste hauxe baino: gizaki barri izatea eta beroni dagokion lez bizi izatea.

 

Hauxe esango geuke, ba:   ez dogu aparteko gauzarik egin behar Jainkoa geure alde jarri dakigun. Jainkoa beti dago bere umeen alde, maite dauz-eta, bere begiko lez zaintzen dauz-eta.

 

Hortxe dago arazoa, senideok: ulertzen ete dogu, ezagutzen, onartzen, geuretzen eta gauzatzen ete dogu Jainkoak emoten deuskuna, gugandik itxaroten dauana? Edo gurago izaten dogu beste iturri batzuetan edatea, urok urriagoak, zikinagoak eta pozoinduak izan arren?

 

Ebanjelioan argitu daiteke alderdi hau: lehenengo ta behin, Jesusek bere ustea ikasleengan jarrita daukala ikusten dogu: bere lagun egiten dauz eta bere aurretik joateko eginkizuna emoten deutse. Guk zelan erantzungo ete geuskio Jesusi bere eginkizunerako aukeratuko baginduz?

 

Batzuk harrera on egiten deutseela dinosku ebanjelariak; baina beste batzuk ez deutseela harrerarik egiten… Eta era bietakoei dinotse hur dagoala Jainkoaren erreinua..

 

Ikasleen azaleko poztasunetik dakigu Jesusek zer itxaroten duan hareengandik: hareen pozak ez dau sortu behar euren ahalmenaren indarretik, beste ahaltsuak menpean jarteko dauken ahalmenetik, euren izenak zeruetan idatzita ikustetik baino. Hausnartu daigun Jesusek dinotsen hau…

 

Ez dozue uste, senideok, gu bertokoegi eginda gagozela eta jaramon eskasa egiten deutsogula Jesusek eskeintzen deuskun erreinuari? Erreinu hori ez da lortzen aparteko egintzez, edo betekizunez edo erritoz, ez eta ez da ezeren sari ere. Gizaki barri lez bizi izanda emoten dogu gure bizitzan zehar haren barri. Eta bizitza horretako atseginak Jainkoaren oparotasunetik bizi izateak eskuratzen dauz.