URTEAN ZEHARREKO XXXIV. DOMEKEA /C

«KRISTO, ERREGE»

HOMILIA

Senideok: liturgi urtearen amaiera domekea dogu gaurkoa. Eta urtea amaitzean Jesus Mesias eta Errege autortzen dau liturgiak. Ba ete dau ezelango esangurarik honek gure bizitzan? Behar bada!

Israelen, erregeak Jainkoak berak agindutako eginkizuna eukan: pobrea babestea, aldeztea; nork aldeztu ez eukanaren aldezle izan behar eban. Lehenengo irakurgaiak jarri gaitu holango errege irudiaren aurrean. Herriak buruzagia behar dau; eta bere beharrizana Dabiden aurrean autortzen dau; eta Dabid errege gantzutuko dabe.

Bigarren irakurgaiak ez gaitu erregearen irudi aurrean jarten; Nazareteko Jesusengan Jainkoaren egintzak agertzen dirala esan deusku, eta beronengan burutzen dauzala Jainkoak bere egintza guztiak; eta beronengan dogula Jainko seme-alaba izatea.

Ebanjelioak, horraitino, jarten gaitu bai guzti honen esangurearen aurrean. Hemen bai aitatzen dala errege izakerea. Baina zelan autortu daiteke errege kurutzean zintzilik dagoan bat? Erregeagan Jainkoaren egintzak aurkitu behar dira; baina kurutzean zintzilik dagoana Jainkoak madarikatua da. Ezin dau, ba, Jainkoagaz zer ikusirik euki. Kurutzeratuak ezin deusku Jainkoa iragarri…

Ala bai? Ez, horraitino, batzuk uste daben Jainkoa. Ez eta batzuk uste daben Mesias ere. Hausnartu daigun, baina: zertatik askatu behar gaitu Mesiasek, zein da haren salbamena? Jainkoaren eginkizuna bere Semea, edo kurutzean edo larrialdian dagoana egoera haretatik ataratea ete da?

Argi dauka Lukas ebanjelariak (eta horixe da ebanjelio txatal honetan emon gura deuskuna), Mesiasek gizakia bere lotura sakonekoetatik askatzen dauala; Jainkoa bizitz-emoilea dala, baina heriotzatik haragoko bizitza, betirauneko bizitza.

Lukasen eskutik kurutzean nor nor dan ikusi geike: agintariek barre egiten deutsoe Jesusi: "buruari eraginka beste batzuk bai salbatu jozak horrek, baina bere burua ezin jok salbatu" esanez. Agintari politikoek ere (gudariak horren irudi) bardin dinotsoe irain eginez: salbau egik heure burua!

Bere errua autortzen dakianak aurkituko dau sufritzen dagoan harengan beste inork aurkitu ezin leikeana: erreinuko jauna, eta bizitz-emoilea: gogoratu naizu zure erreinura heltzean.

Zer balio ete dau, baina, kurutzean hil-zorian dagoan baten berbeak?: gaur izango zara neugaz paradisuan. Ezer balio ete dau berba horrek? Ba, senideok, balioko berba bakarra da bere burua pekatari autortzeko gauza dan batentzat.

Senideok: Kristo Errege autortu gura badogu, behartsuaren babesle eta zaintzaile, salbatzaile eta bizitz-emoile, bide bakarra daukagu: geure pekatua autortzen jakitea; gure beharrizanetik bera autortzea salbatzaile. Benetako beharrizanak, benetako salbamen-egarriak eta bizitz-egarriak eroan geinkez Jesusengana. Eta hau behartsuengan, sufritzen dagozenengan aurkituko dogu. Eta hareen ondoan egoteak, eta hareen alde jokatzeak emongo deusku amesten dogun benetako askatasuna, benetako bizia.

 

URTEAN ZEHARREKO XXXII. DOMEKEA /C

 

2Mak 7, 1-2.9-14
Sal 16
2Tes 2, 15—3, 5
Lk 20, 27-38

 

HOMILIA

 Senideok: zelango aldea aurkitu geiken bizitzeari buruzko jarreraz lehenengo irakurgaian edo ebanjelioan azaldu jakuzan jarreren artean!

Lehenengo irakurgaiko anaia makabearrek Jainkoagan dabe uste on osoa, eta heriotzea ez dala bizitzearen mugea uste eta sinisten dabe: Jainkoaren esku dago bizitza, bere erregalua da-ta; eta halantxe bizi dabe.

 Ebanjelioko saduzearrek, senideok, euren ahalmen eta ondasun kopuruaren arabera bizi dabe, eta bizikera horretatixik ataraten dabe euren ustea eta siniskerea: bizitzea ez da jaiotzatik heriotzara arteko epea baino; eta ahal danik eta erosoen igaro behar da; ez daigun, ba, atsegina baino bilatu.

 Zer gertatzen da, senideok, gure artean ere? Egia esan, biztuerea, geroko bizitzea eta abar egunero entzuten eta esaten doguzan berbak dira. Baina ez ete dira holangoak berba hutsak, ezelango eduki (edo kontenidu) bakoak, esan-beharreko eta, esandakoan, ondo eta lasai geratzeko berbak? Baietz dirudi.

 Biztueran zer izango garan ez dakigulako, haretaz heriotzaz daukagun ziurtasunik ez daukagulako (badakigu hiltea jaiotzeari zor jakuna dala; baina biztuerea?), eta biztueran Jainkoak hartzen eta neurtzen gaitula jakiteak bildurtu egiten gaitulako, nahiago dogu ez-ikusi, ez-jakin, entzungor egitea, eta mundu honetako atseginen bila abiatzea.

 Entzun deutsogu Paulori bigarren irakurgaian: sinismena danentzat ez dalako.

 Baina, senideok, Jesusegaz batera, eta lehenengo irakurgaian aurkitu doguzan anaia makabearrek emoten daben erantzun sendoa gogoan hartuta, biztuerea autortzen badogu (domekero egiten dogu Kredoan), ezin izango dogu besterik egin Jainkoagan uste on osoa jarri baino.

 Aintzat hartuko doguz orduan bigarren irakurgaian Paulok zuzendu deuskuzan berbak: Jainko Aitak grazia hutsez emon deusku betiko poza eta zorionaren itxaropena: hain maite izan gaitu!

 Hau jakinda, ba, senideok, biztuereak ez deusku bildurrik emoten, uste on osoa Jainkoagan jartea baino; eta gure bizitzaldi hau ez dala bertanbehera geratuko eta ustelduko dan ezer, Jainkoak berak burutuko dauana baino, eta zorionean!

Esker onez eta Jainkoaren nahiaren arabera bizi izateko deia dogu, ba; sinismena aintzat hartzea!

 

 

URTEAN ZEHARREKO XXXI. DOMEKEA /C

 

HOMILIA

Jk 11, 23—12, 2
Sal 144
2Ts 1, 11—2, 2
Lk 19, 1-10

 

«Ez-ikusi egiten deutsezu gizakien pekatuei, damutu daitezan» «Horregaitik, jausten direnak astiro-astiro zentzarazten dozuz; pekatu egiten dabenei gogoratu egiten deutsezu euren pekatua, damutu daitezan eta sinistu daien zugan».

Senideok: esaldiok azpimarratuko neukez lehenengo irakurgaitik bihotz altxagarri izan daitekiguzelako.

Bai, senideok! Frustrazio asko eta handiak ikusten doguz gure artean bai Jainkoa baztertu dabenen eta baita Jainkoa ez dabela baztertu uste dabenen artean ere.

Batzuk, Jainkoa baztertu egin dabe askeago izateko eta eskeintzen jaken atseginetara ezelango oztopo barik heltzeko. Eta, eurengan ikusi gura ez daben pekatua besteengan aurkitzen dabe.

Jainkoa ez dabela baztertu uste daben asko eta askorengan aurrekoen jokabideak dirau: ezin dabe pekatua autortu, inor erruduntzen dabe; eta burruka baten dihardue Jainkoaren esanetara jarri guran, baina beste atseginkerietatik ihes egin barik: kandela bat hemen, beste bat han bizten.

Jakituriaren liburuko autorpenak laguntza handia emon leigu, senideok. Hurreratu gaitezan bertara, eta geuretu daigun.

Sorkuntza osoa maite dau Jainkoak eta zaintzen; holan ez balitz ez leukean sortuko. Eta sorkuntza guztian gizakiok gaitu begikoen: Jainkoaren kuttunak gara.

Gure makaltasunak eragiten deuskun txarkeria, pekatua eta zalekeria, ba, Jainkoak ez deusku kontuan hartzen; baina ez gaitu haren menpe gura ere; eta gogoratu egiten deusku, maite gaitulako, damutu gaitezan eta handik urteteko gogoa izan daigun.

Ez gaitezan ibili, ba, Paulok bigarren irakurgaian salatu dauzan "non-ze-barri"en antzera; bilatu daigun geure bokazinoari dagokion eran erantzutea... Zer behar ete dogu horretarako? Aginduak betetea? Inori kalterik ez egitea? Ez da gitxi, baina nahikoa ere ez da, ebanjelioan ikasi gura badogu.

Zakeok ez eukan berak gura ebana ondasun ugarien jabe izan arren. Egarriz joten dau Jesusengana. Eta Jesusek biztu egiten dau haren bihotzean bihozbarritze-sua. Eta horra haren aldakuntzea!: ondasunen morrontzatik askatu egiten da.

Zer esan ete eutson Jesusek? Ez eutson ezelango bildurrik sartuko. Jainkoaren maitasunera hurreratuko eban: haren bihotz errukitsu eta parkatzailera... Eta Zakeo bihurtu egin zan!

Zer behar ete dogu guk, senideok, gure eguneroko bizikereari holango iraultza bat emoteko? Ala nahikoa dogu gure txiri-txirian jarraitzeaz? Zabaldu deioguzan bihotzak eta adimena gure gaurregungo frustrazinoetatik ere atara gaikezan Jesusi.

DOMU SANTU (Zemendiak 1)

HOMILIA

Senideok: "zoriontsu izango zaree nigaitik aurrean erabili zaiezenean, handia izango dalako zuen saria zeruetan".

Zer dinosku gaur Mateo ebanjelariak Jesusen ahoan jarten dauan esaldi honek guri, haren izenean bateatuak izan ginanoi? Behar bada, ezer gitxi: hain bertokotu gara!; hain gabiz atsegin bila! Erosi daitekenaz baino ez gara geu. Diruak emoten deusku ahalmena, onurea, izena...

Ez uste izan gizakion jokabide hau gaur goizekoa danik; holangoak beti izan dira: "zer zara? Zeure aberastasuna, zeure ondasundegia..."

Baina ez uste izan danak izan diranik, edo diranik izan, holango. Bestelakoak aintzat hartu gura doguzelako ospatzen dogu gaur­ko jaia. Gaur omentzen doguzanak ez dira bizi izan ondasunak pilatzeko eta atseginez lehertzeko, edo besteak euren ondasunpean hartzeko eta euren lepotik bizi izateko; besteen, batez ere txikienen, alde jokatzeko baino.

Honeik (lehenengo irakurgaian entzun dogu) ez dira hiru-lautxo; hainbat eta hainbat dira, herri, hizkuntza, eta edozein jatorritakoak... Bildotsaren odoletan garbituak; eta, zeruetako liturgian, aingeruekaz batera ospatzen dabe Jainkoaren aintza.

Jesukristori jarraituz, senideok, honeexek emon deutsee munduari, eta euren aldiko mundukoei, euren senideei, argitasuna eta gatza; euren aldiko orearen azkarri izan ziran.

Elizeak santu guztien omenezko jai honetara deitzen gaituanean, ba, Jainkoak damoskun pozaren itxaropenera deitzen gaitu (bigarren irakurgaian entzun dogun lez), eta Jesusen araudia geure bizitz-arau egiteak daukan sarira (hau ebanjelioan agertu jaku).

Ez gaitezan, ba, bizi izan, atseginkerietan lehertzeko, edo besteen lepotik aberasteko, gure artean senideago, bakegileago, alkarren arduratsuago izateko baino, hori ulertu gura ez dabenek aurrean bagarabilez ere. Handia izango da-ta ZERUETAN Jainko Aitak emongo deuskun saria.