URTEAN ZEHARREKO XXVII. DOMEKEA /C

 

Hab 1, 2-3; 2, 2-4
Sal 94
2Tm 1, 6-8.13-14
Lk 17, 5-10

 
HITZALDIA

 Senideok: Jainkoagaz alkarrizketan sartu ahal izateko ekimena berea dala autortzen jakin behar da. Honek zera esan gura dau: Jainkoa bera dala jauna; berak deiturik alkartu garala; eta Jainkoak berak daukala guretzako zeregina. Liturgiara era honetara hurreratu ezkero, hau esker oneko kantu eta festa bihurtzen da.

Baina ez: ez gara horrela hurreratzen liturgiara. Jainkoak deituta barik, badirudi Jainkoari geure preminak, arazoak eta kezkak edo atsekabeak aurkezteko hurreratzen garala liturgiara.

Horren ezaugarri lehenengo irakurgaian entzun dogun Habakuk profetearen garrasia. Aurrean erabilia dan herriak salbatzaile autortzen dauan Jainkoari zuzentzen deutson garrasia da. Jainkoak entzun egingo dau garrasi hori, eta erantzuna emongo deutso. Baina erantzunak agintzen dauan ondorioa ez da bat-batean gauzatuko: luzarora joten dau; itxaroten jakin behar da.

Bitartean, salmoan, Jainkoaren beraren garrasia azaleratu jaku. Badauka Jainkoak berak ere guri esatekorik; gaurko salmoan hauxe irakurri dogu: «Entzungo al dozue gaur Jaunaren ahotsa:"ez gogortu zuen bihotza"».

Habakuk profeteak garrasika agertu dauzan atsekabeak, Jainkoagandik urruntzeagatik ez ete jakoz gainera jausi herri hari? Geure burugogorkeriak galazoko deusku hori autortzea. Baina, euki daigun argi: Jainkoa geuganatzen baino ahalegin handiagoa egin behar izango geukela geure burua Jainkoaganatzen.

Hauxe ez da, ba, Paulok bere ikasle kutunari eskatzen deutsona? Inguru erasotzaile baten dago, eta ikasitakoari, Paulogandik hartutakoari, eusten ez badeutso, laster iruntziko dau inguruak. Hori jazo ez daiten Jauna eta haren mezua lotsa barik eta adoretsu iragarten jarraitzeko eskatzen deutso.

Geuretu daigun, senideok, ebanjelioko koadroa. Jesusek bere ikasleei ardura bat jarri deutse eskura, eginkizun bat emon deutse; et ardura hori gauzatzeko orduan, euren txikitasuna, ezina, pobrezia, ikusten dabe.

Baina, hara!; ez deutsoe Jesusi «ezin dot!» esaten; «"gehitu eiguzu sinismena"» baino. Hauxe da, senideok, Jainkoari esker onez erantzun gura deutsonaren erregua eta otoitza; ez da: «ezin dot!» esatea eta atxakiak bilatzea; zuk agintzen deustazuna gauzatzeko, nire uste on oso-osoa zeugan jarri behar dot autortzea baino, eta horretarako sinismena eskatzea.

Ha ta guztiz ere, senideok, non izten gaitu Jesusek ikasleei esandakoak? «Gauza ez diran morroi gara». Ez daigun uste izan guk egindako gauzarik onen edo ederrenak ere ezer merezi dauanik. Beste hauxe, alderantziz: poztu gaitezan onbidean ibilteko gauza garalako, eta ibili gaitezan bide horretan esker oneko seme-alaba lez. Hortik gorakoa Jainkoari dagokio. Izan daigun beragan gure uste on oso-osoa. Eskatu deiogun gehitu daiala gure sinismena.