URTEAN ZEHARREKO XXVIII. DOMEKEA /C

2Erg 5, 17-17
Sal 97
2Tm 2, 8-13
Lk 17, 11-19

HITZALDIA

Senideok: nork ez dau uste bera esker oneko dala Jainkoagaz? Danok uste dogu Jainkoari mesede bat eskatzen deutsogunean, lortutakoan, badakigula eskertzen. Hori ete da Jainkoagaz esker oneko izatea? Ez ete deuskuz Jainkoak guk eskatu bako hainbat eta hainbat dohai, mesede eta ondasun eskuratzen?

Gura dogu, senideok, esker oneko izan? Irakatsi gura izaten deutsegu umeei; baina, badakigu geuk, gero, esker oneko izaten?

Begiratu daigun lehenengo irakurgaira. Atzerritar handiki batek profeteagana joten dau legenarretik garbitua izateko. Hango errekan zazpi aldiz bustitzeko agintzen deutso; baina harek bere lurraldeko edozein errekak balio dauala Israelgo ur guztiek baino gehiago uste dau, eta profetearen agindua gutxietsi beharrean dago. Eskerrak bere lagunei entzun egiten deutsena, eta errekan sartzen dana: garbi-garbi urteten dau handik. Bere harrokeria zapaldu egin behar izango dau Naamanek, eta Jauna Jainko bakar lez autortuko dau eta, aurrerantzean, bera baino ez dau beste inor gurtuko.

Ebanjelioan Jesusek 10 legenardun garbitzen dauz. Bat baino ez da bihurtzen eskerrak emotera, hartutako mesedea autortzera. Erbestekoa, sasi-judegua zan, samariarra... Besteak judegu zintzoak ziran. Eta zer uste eben? Zor izan jakela emondako mesedea? Jesusek samariarraren bihotz ona agirian jarten dau entzuleen aurrean.

Elizara datorren zenbatek uste dauan, senideok, eskatzen daben dana jakela zor... Zein gatxa dogun egunotan katekista bat aurkitzea, edo eliz-zerbitzurako borondatezko bat, edo beste edozein eginkizunetarako jenderik... Bakotxak bere konpromisotxoekaz kunplitzeaz dogu nahikoa, antza. Ez dakigu ezer eskertzen, gehiagokorik emoten... exigitzen baino.

Gogoratu daigun Paulok Timoteori esandakoa: «Benetako berbea: haregaz hilten bagara...; irauten badogu nekeetan...; ukatzen badogu...». Izan daigula argi Jesus aurkitzen dauanak bere bizitza osoa aldatuko dauana, barrituko, Naamanek lez. Harena benetako bateoa izan zan. Bilatu daigun geuk ere gure Bateoa barritzea eta han egindako agintzariak betetea. Jainkoak esker oneko egiten gaitu.

URTEAN ZEHARREKO XXVII. DOMEKEA /C

 

Hab 1, 2-3; 2, 2-4
Sal 94
2Tm 1, 6-8.13-14
Lk 17, 5-10

 
HITZALDIA

 Senideok: Jainkoagaz alkarrizketan sartu ahal izateko ekimena berea dala autortzen jakin behar da. Honek zera esan gura dau: Jainkoa bera dala jauna; berak deiturik alkartu garala; eta Jainkoak berak daukala guretzako zeregina. Liturgiara era honetara hurreratu ezkero, hau esker oneko kantu eta festa bihurtzen da.

Baina ez: ez gara horrela hurreratzen liturgiara. Jainkoak deituta barik, badirudi Jainkoari geure preminak, arazoak eta kezkak edo atsekabeak aurkezteko hurreratzen garala liturgiara.

Horren ezaugarri lehenengo irakurgaian entzun dogun Habakuk profetearen garrasia. Aurrean erabilia dan herriak salbatzaile autortzen dauan Jainkoari zuzentzen deutson garrasia da. Jainkoak entzun egingo dau garrasi hori, eta erantzuna emongo deutso. Baina erantzunak agintzen dauan ondorioa ez da bat-batean gauzatuko: luzarora joten dau; itxaroten jakin behar da.

Bitartean, salmoan, Jainkoaren beraren garrasia azaleratu jaku. Badauka Jainkoak berak ere guri esatekorik; gaurko salmoan hauxe irakurri dogu: «Entzungo al dozue gaur Jaunaren ahotsa:"ez gogortu zuen bihotza"».

Habakuk profeteak garrasika agertu dauzan atsekabeak, Jainkoagandik urruntzeagatik ez ete jakoz gainera jausi herri hari? Geure burugogorkeriak galazoko deusku hori autortzea. Baina, euki daigun argi: Jainkoa geuganatzen baino ahalegin handiagoa egin behar izango geukela geure burua Jainkoaganatzen.

Hauxe ez da, ba, Paulok bere ikasle kutunari eskatzen deutsona? Inguru erasotzaile baten dago, eta ikasitakoari, Paulogandik hartutakoari, eusten ez badeutso, laster iruntziko dau inguruak. Hori jazo ez daiten Jauna eta haren mezua lotsa barik eta adoretsu iragarten jarraitzeko eskatzen deutso.

Geuretu daigun, senideok, ebanjelioko koadroa. Jesusek bere ikasleei ardura bat jarri deutse eskura, eginkizun bat emon deutse; et ardura hori gauzatzeko orduan, euren txikitasuna, ezina, pobrezia, ikusten dabe.

Baina, hara!; ez deutsoe Jesusi «ezin dot!» esaten; «"gehitu eiguzu sinismena"» baino. Hauxe da, senideok, Jainkoari esker onez erantzun gura deutsonaren erregua eta otoitza; ez da: «ezin dot!» esatea eta atxakiak bilatzea; zuk agintzen deustazuna gauzatzeko, nire uste on oso-osoa zeugan jarri behar dot autortzea baino, eta horretarako sinismena eskatzea.

Ha ta guztiz ere, senideok, non izten gaitu Jesusek ikasleei esandakoak? «Gauza ez diran morroi gara». Ez daigun uste izan guk egindako gauzarik onen edo ederrenak ere ezer merezi dauanik. Beste hauxe, alderantziz: poztu gaitezan onbidean ibilteko gauza garalako, eta ibili gaitezan bide horretan esker oneko seme-alaba lez. Hortik gorakoa Jainkoari dagokio. Izan daigun beragan gure uste on oso-osoa. Eskatu deiogun gehitu daiala gure sinismena.

URTEAN ZEHARREKO XXVI. DOMEKEA -C-

(2007/09/30)

Am 6, 1a.4-7
1Tm 6, 11-16
Lk 16, 19-31

HOMILIA

Senideok: beste behin erasoten deusku Jainkoaren berbeak gure patrikeretan eta diruak edo aberastasunak gugan ezarten dauan loturan.

Ez ete da egia ondasunei larregi lotuta gagokiezela?, uste handiegia dogula ondasunetan? Ez da egia ondasunak atsegin hartzeko erabilten doguzela, eta geure-geureak diralakotan darabilguzala? Egin ete dogu inoiz ezelango hausnarketatik ondasunen erabilteari buruz, senideok? Ez ete da egia beste edozer ikutu leikiguela, ondasunak edo patrikerea izan ezik?

Baina holan izanda ere, senideok, liturgian Kristoren misterioak ospatzera etorri garanok, Jainkoarekin esker oneko agertzeko aukerea aurkituko dogu gaurkoan.

Bai, egia: salakuntza gogorra entzun dogu lehenengo irakurgaian Amos profetearen ahotik. Aberatsaren aurkakoa, ala pobrearen aldekoa? Baina salakuntza horrek ez gaitu gaitzetsi edo hondatu gura, egon geintekezan lo-zorrotik akordatu, esnatu edo itzartu baino.

Zer behar ete dogu horretarako? Madarikatu egin dauz Amosek euren ustea Sionen daukenak; eta Samariako Mendiaz fidatzen diranak. Gure egunetara itzuli ezkero hauxe esango geuke: euren otoitzetan eta sakramentuetan ustea daukenak...

Urrats bat aurrera emon geike San Paulok Timoteori gogoratu deutsona geuretuz: honek Kristogango egin dauan aukerea, aukera sendoa, eta emon dauan berbea, hainbeste testiguren aurrean egina izan dala.

Bai, senideok: gure sinismena etxekoa, ingurukoa edo ohituraz ezarritakoa eta hartua izan beharrekotan, aukerakoa, norberak beretua, balitz, ez dozue uste beste oneritzi baten eukiko geukela?

Hauxe falta jaku: gure sinismenaren geuretzea, eta hori dala-ta sinismen hori lantzea eta horretan asti gehiago emotea: katekesia, otoitza, ebanjelioaren irakurketea, isiltasuna...

Hori dagoanean, begira zelango pozetara zabaldu geinkezan ebanjelioak, senideok: pobreak atean bertan daukaguz; asago joan barik aurkituko doguz. Hau jakiteak norbere ondasunei esangura eta urtenbide barri bat emoten deutse, eta hareen loturapetik askatze-bidean jarri geinkez. Ebanjelio txatal hau entzutean, ba, senideok, argi barri bat biztu daiteke gure bizitzan.

Amos profeteagandik dakigu gure uste ona ezin jarri geikela elizara etortean, edo sakramentuak ospatzean, eta gitxiago gure ondasunetan. Gure bizitzan azaltzen ez badogu bihozbarritze bidean dihardugula, dana penagarria izan daiteke; ebanjelioko aberatsaren jantziak, otorduak eta ondasunak penagarri ziran lez.

Alderantziz, senideok, gure bizikereak agertzen badau behartsuenganako jokerea, hareenganako errukia eta eskuzabaltasuna, besteenganako maitasuna, eta danean esker ona, Jainkoaren Espirituak diharduala gugan esan gura izango dugu. Geuretu daiguzan horretarako Paulok Timoteori zuzendutako berbak: bilatu eizu zuzenbidea, erlijinoa, sinismena, maitasuna, iraupena, gozotasuna...

Ez daukagu zigorraren bildurrik izan beharrik, senideok, Jainkoa danaren eta danen jaun eta jabe lez autortuz, hari esker onez erantzuteko aukerea emoten jakula onartu baino. Bilatu daiguzan, ba, behartsuak, ate-ondoan daukaguz-eta; eta alkarbanatu daiguzan Jainkoagandik hartutako ondasunak: dirua, sinismena, osasuna, ahalmenak, jakituria... Jesukristoren gaur egungo testigu lez, horretarako aukerak bilatuz.