URTEAN ZEHARREKO XXXIV. DOMEKEA /C

«KRISTO, ERREGE»

HOMILIA

Senideok: liturgi urtearen amaiera domekea dogu gaurkoa. Eta urtea amaitzean Jesus Mesias eta Errege autortzen dau liturgiak. Ba ete dau ezelango esangurarik honek gure bizitzan? Behar bada!

Israelen, erregeak Jainkoak berak agindutako eginkizuna eukan: pobrea babestea, aldeztea; nork aldeztu ez eukanaren aldezle izan behar eban. Lehenengo irakurgaiak jarri gaitu holango errege irudiaren aurrean. Herriak buruzagia behar dau; eta bere beharrizana Dabiden aurrean autortzen dau; eta Dabid errege gantzutuko dabe.

Bigarren irakurgaiak ez gaitu erregearen irudi aurrean jarten; Nazareteko Jesusengan Jainkoaren egintzak agertzen dirala esan deusku, eta beronengan burutzen dauzala Jainkoak bere egintza guztiak; eta beronengan dogula Jainko seme-alaba izatea.

Ebanjelioak, horraitino, jarten gaitu bai guzti honen esangurearen aurrean. Hemen bai aitatzen dala errege izakerea. Baina zelan autortu daiteke errege kurutzean zintzilik dagoan bat? Erregeagan Jainkoaren egintzak aurkitu behar dira; baina kurutzean zintzilik dagoana Jainkoak madarikatua da. Ezin dau, ba, Jainkoagaz zer ikusirik euki. Kurutzeratuak ezin deusku Jainkoa iragarri…

Ala bai? Ez, horraitino, batzuk uste daben Jainkoa. Ez eta batzuk uste daben Mesias ere. Hausnartu daigun, baina: zertatik askatu behar gaitu Mesiasek, zein da haren salbamena? Jainkoaren eginkizuna bere Semea, edo kurutzean edo larrialdian dagoana egoera haretatik ataratea ete da?

Argi dauka Lukas ebanjelariak (eta horixe da ebanjelio txatal honetan emon gura deuskuna), Mesiasek gizakia bere lotura sakonekoetatik askatzen dauala; Jainkoa bizitz-emoilea dala, baina heriotzatik haragoko bizitza, betirauneko bizitza.

Lukasen eskutik kurutzean nor nor dan ikusi geike: agintariek barre egiten deutsoe Jesusi: "buruari eraginka beste batzuk bai salbatu jozak horrek, baina bere burua ezin jok salbatu" esanez. Agintari politikoek ere (gudariak horren irudi) bardin dinotsoe irain eginez: salbau egik heure burua!

Bere errua autortzen dakianak aurkituko dau sufritzen dagoan harengan beste inork aurkitu ezin leikeana: erreinuko jauna, eta bizitz-emoilea: gogoratu naizu zure erreinura heltzean.

Zer balio ete dau, baina, kurutzean hil-zorian dagoan baten berbeak?: gaur izango zara neugaz paradisuan. Ezer balio ete dau berba horrek? Ba, senideok, balioko berba bakarra da bere burua pekatari autortzeko gauza dan batentzat.

Senideok: Kristo Errege autortu gura badogu, behartsuaren babesle eta zaintzaile, salbatzaile eta bizitz-emoile, bide bakarra daukagu: geure pekatua autortzen jakitea; gure beharrizanetik bera autortzea salbatzaile. Benetako beharrizanak, benetako salbamen-egarriak eta bizitz-egarriak eroan geinkez Jesusengana. Eta hau behartsuengan, sufritzen dagozenengan aurkituko dogu. Eta hareen ondoan egoteak, eta hareen alde jokatzeak emongo deusku amesten dogun benetako askatasuna, benetako bizia.

 

URTEAN ZEHARREKO XXXII. DOMEKEA /C

 

2Mak 7, 1-2.9-14
Sal 16
2Tes 2, 15—3, 5
Lk 20, 27-38

 

HOMILIA

 Senideok: zelango aldea aurkitu geiken bizitzeari buruzko jarreraz lehenengo irakurgaian edo ebanjelioan azaldu jakuzan jarreren artean!

Lehenengo irakurgaiko anaia makabearrek Jainkoagan dabe uste on osoa, eta heriotzea ez dala bizitzearen mugea uste eta sinisten dabe: Jainkoaren esku dago bizitza, bere erregalua da-ta; eta halantxe bizi dabe.

 Ebanjelioko saduzearrek, senideok, euren ahalmen eta ondasun kopuruaren arabera bizi dabe, eta bizikera horretatixik ataraten dabe euren ustea eta siniskerea: bizitzea ez da jaiotzatik heriotzara arteko epea baino; eta ahal danik eta erosoen igaro behar da; ez daigun, ba, atsegina baino bilatu.

 Zer gertatzen da, senideok, gure artean ere? Egia esan, biztuerea, geroko bizitzea eta abar egunero entzuten eta esaten doguzan berbak dira. Baina ez ete dira holangoak berba hutsak, ezelango eduki (edo kontenidu) bakoak, esan-beharreko eta, esandakoan, ondo eta lasai geratzeko berbak? Baietz dirudi.

 Biztueran zer izango garan ez dakigulako, haretaz heriotzaz daukagun ziurtasunik ez daukagulako (badakigu hiltea jaiotzeari zor jakuna dala; baina biztuerea?), eta biztueran Jainkoak hartzen eta neurtzen gaitula jakiteak bildurtu egiten gaitulako, nahiago dogu ez-ikusi, ez-jakin, entzungor egitea, eta mundu honetako atseginen bila abiatzea.

 Entzun deutsogu Paulori bigarren irakurgaian: sinismena danentzat ez dalako.

 Baina, senideok, Jesusegaz batera, eta lehenengo irakurgaian aurkitu doguzan anaia makabearrek emoten daben erantzun sendoa gogoan hartuta, biztuerea autortzen badogu (domekero egiten dogu Kredoan), ezin izango dogu besterik egin Jainkoagan uste on osoa jarri baino.

 Aintzat hartuko doguz orduan bigarren irakurgaian Paulok zuzendu deuskuzan berbak: Jainko Aitak grazia hutsez emon deusku betiko poza eta zorionaren itxaropena: hain maite izan gaitu!

 Hau jakinda, ba, senideok, biztuereak ez deusku bildurrik emoten, uste on osoa Jainkoagan jartea baino; eta gure bizitzaldi hau ez dala bertanbehera geratuko eta ustelduko dan ezer, Jainkoak berak burutuko dauana baino, eta zorionean!

Esker onez eta Jainkoaren nahiaren arabera bizi izateko deia dogu, ba; sinismena aintzat hartzea!

 

 

URTEAN ZEHARREKO XXXI. DOMEKEA /C

 

HOMILIA

Jk 11, 23—12, 2
Sal 144
2Ts 1, 11—2, 2
Lk 19, 1-10

 

«Ez-ikusi egiten deutsezu gizakien pekatuei, damutu daitezan» «Horregaitik, jausten direnak astiro-astiro zentzarazten dozuz; pekatu egiten dabenei gogoratu egiten deutsezu euren pekatua, damutu daitezan eta sinistu daien zugan».

Senideok: esaldiok azpimarratuko neukez lehenengo irakurgaitik bihotz altxagarri izan daitekiguzelako.

Bai, senideok! Frustrazio asko eta handiak ikusten doguz gure artean bai Jainkoa baztertu dabenen eta baita Jainkoa ez dabela baztertu uste dabenen artean ere.

Batzuk, Jainkoa baztertu egin dabe askeago izateko eta eskeintzen jaken atseginetara ezelango oztopo barik heltzeko. Eta, eurengan ikusi gura ez daben pekatua besteengan aurkitzen dabe.

Jainkoa ez dabela baztertu uste daben asko eta askorengan aurrekoen jokabideak dirau: ezin dabe pekatua autortu, inor erruduntzen dabe; eta burruka baten dihardue Jainkoaren esanetara jarri guran, baina beste atseginkerietatik ihes egin barik: kandela bat hemen, beste bat han bizten.

Jakituriaren liburuko autorpenak laguntza handia emon leigu, senideok. Hurreratu gaitezan bertara, eta geuretu daigun.

Sorkuntza osoa maite dau Jainkoak eta zaintzen; holan ez balitz ez leukean sortuko. Eta sorkuntza guztian gizakiok gaitu begikoen: Jainkoaren kuttunak gara.

Gure makaltasunak eragiten deuskun txarkeria, pekatua eta zalekeria, ba, Jainkoak ez deusku kontuan hartzen; baina ez gaitu haren menpe gura ere; eta gogoratu egiten deusku, maite gaitulako, damutu gaitezan eta handik urteteko gogoa izan daigun.

Ez gaitezan ibili, ba, Paulok bigarren irakurgaian salatu dauzan "non-ze-barri"en antzera; bilatu daigun geure bokazinoari dagokion eran erantzutea... Zer behar ete dogu horretarako? Aginduak betetea? Inori kalterik ez egitea? Ez da gitxi, baina nahikoa ere ez da, ebanjelioan ikasi gura badogu.

Zakeok ez eukan berak gura ebana ondasun ugarien jabe izan arren. Egarriz joten dau Jesusengana. Eta Jesusek biztu egiten dau haren bihotzean bihozbarritze-sua. Eta horra haren aldakuntzea!: ondasunen morrontzatik askatu egiten da.

Zer esan ete eutson Jesusek? Ez eutson ezelango bildurrik sartuko. Jainkoaren maitasunera hurreratuko eban: haren bihotz errukitsu eta parkatzailera... Eta Zakeo bihurtu egin zan!

Zer behar ete dogu guk, senideok, gure eguneroko bizikereari holango iraultza bat emoteko? Ala nahikoa dogu gure txiri-txirian jarraitzeaz? Zabaldu deioguzan bihotzak eta adimena gure gaurregungo frustrazinoetatik ere atara gaikezan Jesusi.

DOMU SANTU (Zemendiak 1)

HOMILIA

Senideok: "zoriontsu izango zaree nigaitik aurrean erabili zaiezenean, handia izango dalako zuen saria zeruetan".

Zer dinosku gaur Mateo ebanjelariak Jesusen ahoan jarten dauan esaldi honek guri, haren izenean bateatuak izan ginanoi? Behar bada, ezer gitxi: hain bertokotu gara!; hain gabiz atsegin bila! Erosi daitekenaz baino ez gara geu. Diruak emoten deusku ahalmena, onurea, izena...

Ez uste izan gizakion jokabide hau gaur goizekoa danik; holangoak beti izan dira: "zer zara? Zeure aberastasuna, zeure ondasundegia..."

Baina ez uste izan danak izan diranik, edo diranik izan, holango. Bestelakoak aintzat hartu gura doguzelako ospatzen dogu gaur­ko jaia. Gaur omentzen doguzanak ez dira bizi izan ondasunak pilatzeko eta atseginez lehertzeko, edo besteak euren ondasunpean hartzeko eta euren lepotik bizi izateko; besteen, batez ere txikienen, alde jokatzeko baino.

Honeik (lehenengo irakurgaian entzun dogu) ez dira hiru-lautxo; hainbat eta hainbat dira, herri, hizkuntza, eta edozein jatorritakoak... Bildotsaren odoletan garbituak; eta, zeruetako liturgian, aingeruekaz batera ospatzen dabe Jainkoaren aintza.

Jesukristori jarraituz, senideok, honeexek emon deutsee munduari, eta euren aldiko mundukoei, euren senideei, argitasuna eta gatza; euren aldiko orearen azkarri izan ziran.

Elizeak santu guztien omenezko jai honetara deitzen gaituanean, ba, Jainkoak damoskun pozaren itxaropenera deitzen gaitu (bigarren irakurgaian entzun dogun lez), eta Jesusen araudia geure bizitz-arau egiteak daukan sarira (hau ebanjelioan agertu jaku).

Ez gaitezan, ba, bizi izan, atseginkerietan lehertzeko, edo besteen lepotik aberasteko, gure artean senideago, bakegileago, alkarren arduratsuago izateko baino, hori ulertu gura ez dabenek aurrean bagarabilez ere. Handia izango da-ta ZERUETAN Jainko Aitak emongo deuskun saria.

URTEAN ZEHARREKO XXIX. DOMEKEA /C —DOMUND—

Éxodo 17,8-13
Sal 120, 1-2. 3-4. 5-6. 7-8
Tim 3, 14_4,2
Lc 18, 1-8

HOMILIA

«Baina Gizonaren Semeak, datorrenean, aurkituko ete dau holango sinismenik lurrean?»

Senideok: hauxe da Jesusek gaurko ebangelioan itzi deuskun galderea. Eta larritasuna azaltzen dauala esan geike.

Zer uste dozue zuek? Aurkituko ete dau holango sinismenik lurrean? Holangoa zein da, senideok?

Ebangelioko atsotxo alarguna aldi haretako behartsuen ezaugarri da. Bere beharrizana behin eta barriro aurkezten deutso epaileari. Eta Jesusek adibide lez jarten deusku, otoitz zelan egin behar dogun esateko.

Hau da: otoitz egiteko sinismena behar da. Eta sinistunak behin eta barriro, eten barik, egiten dau otoitz. Gaur egun, senideok, otoitz egiten dogula uste dozue? Egiten dogun otoitza sinistunaren otoitza dala? Noiz eta zelan egiten ete dogu otoitz? Zer adierazten dau gure otoitzak?

Lehenengo irakurgaian Moisesen otoitza aurkeztu jaku. Jainko herria larrialdian aurkitzen da, eta Josuek eginkizun bat dauka: herriaren burrukea zuzentzea. Baina beste buruzagiak ez dira begira edo ezer egin barik geratuko. Josueren barrukeari euren otoitzaz eutsiko deutsoe. Otoitza ere ez da Moisesena bakarrik izango; Aaronek eta Jurrek eutsiko deutsee haren besoei. Irudi bikaina, senideok!

Otoitza alkarregaz egiten danean, arazoak danonak dirala esan gura dogu, eta arazootan Jainkoa dogula lagun. Ez dozue uste, gaur egun gero eta bananduagoak gagozela, gero eta sinisgatxagoak garala? Bide horretan ezin daiteke alkarregazko otoitzik sortu.

Gaur «DOMUND» eguna ospatzen dau Elizeak, eta Zoriontsu sinistunak dinosku aurtengo ikur buruak. Non dago, baina, gure zorion-iturria? Non dago gure sinismena? Geure burua engainatzen dogu eta ez dogu barruan zorionik. Gure sinismen ahulak (debilak) ez dau emoten misiolari-fruturik, eta behartsuen oihua entzuterik, eta eurekaz gure ondasunak alkarbanantzerik...

«Baina Gizonaren Semeak, datorrenean, aurkituko ete dau holango sinismenik lurrean?»

Senideok: gero eta argiago euki behar dogu Jesusen jarraitzaile izatea ez dala danona edo inorena ere ez, gura dogunona baino. Baina gura dogunok ez gaitezela begira egon, bilatu daigula baino zelan erantzun geikeon esker onez Jainkoari: otoitzerako alkartuz, behartuen oihua entzunez, eta Paulok Timoteori eskatu deutson sendotasuna Idazti Deunetan bilatuz. Horra hor, senideok, nagusien katekesiaren garrantzia, eta alkarregazko otoitzaldietan esku hartzea...

URTEAN ZEHARREKO XXX. DOMEKEA C

HOMILIA

Sir 35, 15b-17.20-22a
Sal 33
2Tm 4, 6-8.16-18
Lk 18, 9-14

Senideok: gaurko liturgiako irakurgaiek tristuraz itzi gaitue?, ondoezaz? Bat baino gehiago bai, behar bada...

Lehenengoan hauxe esan jaku: zeruetako Jainkoak entzun egiten dauala atsekabetuaren otoitza. Baina guk ez daukagu atsekabetu antzik; ez gagoz atsekabean. Orduan, gure otoitza, ez ete dau entzuten Jainkoak?

Paulok bere ikasle Timoteori egiten deutson gutunean, hur ikusten dau heriotzea, baina uste on osoa dau Jainkoagan jarrita bere bizitza osoa Kristo iragartea izan dalako: zintzo jokatu dauala uste dau eta saria baino ez dagokiola. Holango ustea ete dogu guk, senideok?

Ebangelioko parabolan agertzen jakuzan Farisearra eta Zerga-batzailea ez bata ez bestea dirala gure irudi esango geuke. Baina, behar bada, biak daroaguzela geure barruan, eta behin bata eta behin bestea garala, edo biak batera, esan beharrean aurkituko ginateke.

Ez hori bakarrik. Euren burua sinistuntzat, baina ez eliztartzat, dauken askok, parabola honek azaldu dauana aurpegiratzen deuskula sentitzen dogu. Eta horrek ere min emoten deusku.

Baina ez gaitezan atsekabetu, senideok; ikasi daigun Paulogandik Jainkoagan uste on izaten, harek ezin deusku bera ez danik edo berak ez daukanik emon-eta. Eta Jainkoa eta berak daukana, ona baino ez da. Ezin dogu, ba, txarrik itxaron Jainkoagandik.

Ikus daigun, ba, gure atsekabean, edo ez-jakinean edo nora-ezean... gure jainkozaletasunik ezaren errua inori bota geikeola: hauxe egiten dabe elizara ez etortea aintzat daukenek: errua abadeak dauka, edo elizara doazenen exenplu txarrak...

Geuk ere hori berori egin geike, edo beste hauxe ikasi Paulogandik: holan baino hobe dala Jainkoari begira jokatzea. Honek, alde batetik, gure makaltasunen ondorio diran gure pekatuak inori ez leporatzera garoazela; Jainkoaren aurrean autortzera eta Jainkoagan  uste on osoa jartera. Holan geu ere errukior bihurtzen gara, eta beste makalei ere errukiz begiratu eta laguntzen deutsegu.

Horixe da Paulok itxaroten dauan saria, beretzat eta bere antzera jokatzen dabenentzat. Eta hauxe da etxera zintzotuta bihurtzea, Zerga-batzailearen antzera.

Gure otoitza ez daitela izan, ba, Jainkoaren handitasuna eta errukia aurrean doguzela, geure txikikeria autortzeko eta gure pekatutik urteteko gogoa bizteko baino, Jainkoak emoten deuskuzan aukerak aprobetxatuz. Eta gure uste on osoa beragan, eta ez guk egin geikezan gauzetan, jarteko.

 

URTEAN ZEHARREKO XXIX. DOMEKEA /C

 

Ex 17, 8-13
Sal 120
2Tm 3, 14—4, 2
Lk 18, 1-8

 HITZALDIA

 Senideok: gaurko irakurgaiak arretaz entzun badoguz konturatuko ginan argitu gura daben gaiaz. Zer azpimarratu deuskue? Otoitza. Zer eskatu deusku Jesusek Ebangelioan? Eten barik egin daigula otoitz.

 Batek baino gehiagok esango leuke eta esango dau berak egunero egiten dauala otoitz, berea etenbako otoitza dala. Beteten dauala, ba, Jesusek eskatzen dauana.

 Bai, senideok. Hori horrela da. Baina ez ete daukagu zer ikasirik otoitzaren inguruan? Pozik egon geintekez egiten dogula-ta otoitz? Gure otoitza Jainkoak gura dauan langoa ete da? Badirudi gaurkoan behartsuaren otoitz eskalea azpimarratzen dala. Eta holangoxea izaten da gehienetan gure otoitza. Baina aztertu daiguzan apur bat irakurgaiak; hurreratu gaitezan euretara argi bila, gure akatsak argitara atarako dabezanaren bildur barik.

 Paulok bere ikasle Timoteori egiten deutson oharpena geuretzako hartuko bagendu, zelan sentituko ginateke? Gure sinismenak, Idazti Deunetan oinarrituta, irakasten lagundu behar deusku, egia argitzen, zuzentzen eta zuzentasunean hezten... Eta honela amaitzen dau gaurkoan: ekin egoki danean eta ez danean; gogor egin, estu hartu, eskatu pazientzia handiz eta irakatsi nahiez. Hauxe da, senideok, Jainkoak gugandik itxaroten dauana. Holan ulertzen dogu gure kristau eginkizuna?

 Lehenengo irakurgaitik beste hauxe atara geike. Gure ibilbidean oztopoak aurkituko doguz, Jainkoaren Herriak Agindu Lurrean sartzerakoan oztopoak eta arerioak aurkitu ebazan lez. Han ikusten dogu batzuk (Josue buru dala) ekin egin behar izango deutsola arerioari; beste batzuk (Moises) otoitzean jardun behar izango dabela; eta beste batzuk (Aaron eta Jur) otoitzean diharduanari ere lagundu egin behar izango deutsoela.

 Neketsua da ibilbidea; eta otoitzaren laguntza behar dau. Baina baita otoitza bera ere neketsua da, eta, laguntzaile barik, moteldu eta isildu egiten da: agortu.

 Holantxe ulertu daiguzan, ba, senideok, gure kristau eginkizuna eta otoitza: ez Jainkoak gauzak erraztuko baleuskuz lez, beragaz batera egingo bagenduz lez baino: berak bultzatzen gaitu gure ingurua argitzera, sinismen argitasunaz; gure bizitza eta ondokoenak zuzentzera. Bai, senideok: gure ondokoenak ere bai. Eta ez da erreza, geureagaz ere nahikoa dogula uste dogulako, eta besteagana heltzeko ez garala nor.

 Horretarako ez bada otoitza, Jainkoak gugandik itxaroten dauana bultzatzeko ez bada otoitza, beste zertarako izango da? Osasuna eskatzeko? Inork eraso barik, baketsu bizi izan gaitezala geure ondasunen atseginean, eskatzeko? Ez da hori, senideok, Jesusek ebanjelioan agertu deuskuna. Ebangelioko alarguna gure artean sufritzen daben guztien eredu da. Eta gu ezin geintekez inoren begirunerik ez eukan epailearen antzeko izan, sufritzen dabenen alde urteten daben zintzoetarikoak baino. Otoitzak esango deusku eginkizun gatx horretan ez gagozala bakarrik, Jainkoa geugaz dagoala, eta zuzenbidea egingo dauala.