URTEAN ZEHARREKO XXIX. DOMEKEA /C —DOMUND—

Éxodo 17,8-13
Sal 120, 1-2. 3-4. 5-6. 7-8
Tim 3, 14_4,2
Lc 18, 1-8

HOMILIA

«Baina Gizonaren Semeak, datorrenean, aurkituko ete dau holango sinismenik lurrean?»

Senideok: hauxe da Jesusek gaurko ebangelioan itzi deuskun galderea. Eta larritasuna azaltzen dauala esan geike.

Zer uste dozue zuek? Aurkituko ete dau holango sinismenik lurrean? Holangoa zein da, senideok?

Ebangelioko atsotxo alarguna aldi haretako behartsuen ezaugarri da. Bere beharrizana behin eta barriro aurkezten deutso epaileari. Eta Jesusek adibide lez jarten deusku, otoitz zelan egin behar dogun esateko.

Hau da: otoitz egiteko sinismena behar da. Eta sinistunak behin eta barriro, eten barik, egiten dau otoitz. Gaur egun, senideok, otoitz egiten dogula uste dozue? Egiten dogun otoitza sinistunaren otoitza dala? Noiz eta zelan egiten ete dogu otoitz? Zer adierazten dau gure otoitzak?

Lehenengo irakurgaian Moisesen otoitza aurkeztu jaku. Jainko herria larrialdian aurkitzen da, eta Josuek eginkizun bat dauka: herriaren burrukea zuzentzea. Baina beste buruzagiak ez dira begira edo ezer egin barik geratuko. Josueren barrukeari euren otoitzaz eutsiko deutsoe. Otoitza ere ez da Moisesena bakarrik izango; Aaronek eta Jurrek eutsiko deutsee haren besoei. Irudi bikaina, senideok!

Otoitza alkarregaz egiten danean, arazoak danonak dirala esan gura dogu, eta arazootan Jainkoa dogula lagun. Ez dozue uste, gaur egun gero eta bananduagoak gagozela, gero eta sinisgatxagoak garala? Bide horretan ezin daiteke alkarregazko otoitzik sortu.

Gaur «DOMUND» eguna ospatzen dau Elizeak, eta Zoriontsu sinistunak dinosku aurtengo ikur buruak. Non dago, baina, gure zorion-iturria? Non dago gure sinismena? Geure burua engainatzen dogu eta ez dogu barruan zorionik. Gure sinismen ahulak (debilak) ez dau emoten misiolari-fruturik, eta behartsuen oihua entzuterik, eta eurekaz gure ondasunak alkarbanantzerik...

«Baina Gizonaren Semeak, datorrenean, aurkituko ete dau holango sinismenik lurrean?»

Senideok: gero eta argiago euki behar dogu Jesusen jarraitzaile izatea ez dala danona edo inorena ere ez, gura dogunona baino. Baina gura dogunok ez gaitezela begira egon, bilatu daigula baino zelan erantzun geikeon esker onez Jainkoari: otoitzerako alkartuz, behartuen oihua entzunez, eta Paulok Timoteori eskatu deutson sendotasuna Idazti Deunetan bilatuz. Horra hor, senideok, nagusien katekesiaren garrantzia, eta alkarregazko otoitzaldietan esku hartzea...

URTEAN ZEHARREKO XXX. DOMEKEA C

HOMILIA

Sir 35, 15b-17.20-22a
Sal 33
2Tm 4, 6-8.16-18
Lk 18, 9-14

Senideok: gaurko liturgiako irakurgaiek tristuraz itzi gaitue?, ondoezaz? Bat baino gehiago bai, behar bada...

Lehenengoan hauxe esan jaku: zeruetako Jainkoak entzun egiten dauala atsekabetuaren otoitza. Baina guk ez daukagu atsekabetu antzik; ez gagoz atsekabean. Orduan, gure otoitza, ez ete dau entzuten Jainkoak?

Paulok bere ikasle Timoteori egiten deutson gutunean, hur ikusten dau heriotzea, baina uste on osoa dau Jainkoagan jarrita bere bizitza osoa Kristo iragartea izan dalako: zintzo jokatu dauala uste dau eta saria baino ez dagokiola. Holango ustea ete dogu guk, senideok?

Ebangelioko parabolan agertzen jakuzan Farisearra eta Zerga-batzailea ez bata ez bestea dirala gure irudi esango geuke. Baina, behar bada, biak daroaguzela geure barruan, eta behin bata eta behin bestea garala, edo biak batera, esan beharrean aurkituko ginateke.

Ez hori bakarrik. Euren burua sinistuntzat, baina ez eliztartzat, dauken askok, parabola honek azaldu dauana aurpegiratzen deuskula sentitzen dogu. Eta horrek ere min emoten deusku.

Baina ez gaitezan atsekabetu, senideok; ikasi daigun Paulogandik Jainkoagan uste on izaten, harek ezin deusku bera ez danik edo berak ez daukanik emon-eta. Eta Jainkoa eta berak daukana, ona baino ez da. Ezin dogu, ba, txarrik itxaron Jainkoagandik.

Ikus daigun, ba, gure atsekabean, edo ez-jakinean edo nora-ezean... gure jainkozaletasunik ezaren errua inori bota geikeola: hauxe egiten dabe elizara ez etortea aintzat daukenek: errua abadeak dauka, edo elizara doazenen exenplu txarrak...

Geuk ere hori berori egin geike, edo beste hauxe ikasi Paulogandik: holan baino hobe dala Jainkoari begira jokatzea. Honek, alde batetik, gure makaltasunen ondorio diran gure pekatuak inori ez leporatzera garoazela; Jainkoaren aurrean autortzera eta Jainkoagan  uste on osoa jartera. Holan geu ere errukior bihurtzen gara, eta beste makalei ere errukiz begiratu eta laguntzen deutsegu.

Horixe da Paulok itxaroten dauan saria, beretzat eta bere antzera jokatzen dabenentzat. Eta hauxe da etxera zintzotuta bihurtzea, Zerga-batzailearen antzera.

Gure otoitza ez daitela izan, ba, Jainkoaren handitasuna eta errukia aurrean doguzela, geure txikikeria autortzeko eta gure pekatutik urteteko gogoa bizteko baino, Jainkoak emoten deuskuzan aukerak aprobetxatuz. Eta gure uste on osoa beragan, eta ez guk egin geikezan gauzetan, jarteko.

 

URTEAN ZEHARREKO XXIX. DOMEKEA /C

 

Ex 17, 8-13
Sal 120
2Tm 3, 14—4, 2
Lk 18, 1-8

 HITZALDIA

 Senideok: gaurko irakurgaiak arretaz entzun badoguz konturatuko ginan argitu gura daben gaiaz. Zer azpimarratu deuskue? Otoitza. Zer eskatu deusku Jesusek Ebangelioan? Eten barik egin daigula otoitz.

 Batek baino gehiagok esango leuke eta esango dau berak egunero egiten dauala otoitz, berea etenbako otoitza dala. Beteten dauala, ba, Jesusek eskatzen dauana.

 Bai, senideok. Hori horrela da. Baina ez ete daukagu zer ikasirik otoitzaren inguruan? Pozik egon geintekez egiten dogula-ta otoitz? Gure otoitza Jainkoak gura dauan langoa ete da? Badirudi gaurkoan behartsuaren otoitz eskalea azpimarratzen dala. Eta holangoxea izaten da gehienetan gure otoitza. Baina aztertu daiguzan apur bat irakurgaiak; hurreratu gaitezan euretara argi bila, gure akatsak argitara atarako dabezanaren bildur barik.

 Paulok bere ikasle Timoteori egiten deutson oharpena geuretzako hartuko bagendu, zelan sentituko ginateke? Gure sinismenak, Idazti Deunetan oinarrituta, irakasten lagundu behar deusku, egia argitzen, zuzentzen eta zuzentasunean hezten... Eta honela amaitzen dau gaurkoan: ekin egoki danean eta ez danean; gogor egin, estu hartu, eskatu pazientzia handiz eta irakatsi nahiez. Hauxe da, senideok, Jainkoak gugandik itxaroten dauana. Holan ulertzen dogu gure kristau eginkizuna?

 Lehenengo irakurgaitik beste hauxe atara geike. Gure ibilbidean oztopoak aurkituko doguz, Jainkoaren Herriak Agindu Lurrean sartzerakoan oztopoak eta arerioak aurkitu ebazan lez. Han ikusten dogu batzuk (Josue buru dala) ekin egin behar izango deutsola arerioari; beste batzuk (Moises) otoitzean jardun behar izango dabela; eta beste batzuk (Aaron eta Jur) otoitzean diharduanari ere lagundu egin behar izango deutsoela.

 Neketsua da ibilbidea; eta otoitzaren laguntza behar dau. Baina baita otoitza bera ere neketsua da, eta, laguntzaile barik, moteldu eta isildu egiten da: agortu.

 Holantxe ulertu daiguzan, ba, senideok, gure kristau eginkizuna eta otoitza: ez Jainkoak gauzak erraztuko baleuskuz lez, beragaz batera egingo bagenduz lez baino: berak bultzatzen gaitu gure ingurua argitzera, sinismen argitasunaz; gure bizitza eta ondokoenak zuzentzera. Bai, senideok: gure ondokoenak ere bai. Eta ez da erreza, geureagaz ere nahikoa dogula uste dogulako, eta besteagana heltzeko ez garala nor.

 Horretarako ez bada otoitza, Jainkoak gugandik itxaroten dauana bultzatzeko ez bada otoitza, beste zertarako izango da? Osasuna eskatzeko? Inork eraso barik, baketsu bizi izan gaitezala geure ondasunen atseginean, eskatzeko? Ez da hori, senideok, Jesusek ebanjelioan agertu deuskuna. Ebangelioko alarguna gure artean sufritzen daben guztien eredu da. Eta gu ezin geintekez inoren begirunerik ez eukan epailearen antzeko izan, sufritzen dabenen alde urteten daben zintzoetarikoak baino. Otoitzak esango deusku eginkizun gatx horretan ez gagozala bakarrik, Jainkoa geugaz dagoala, eta zuzenbidea egingo dauala.